Τα δικά μου τα όνειρα
ήταν άστρα της μέρας
ζαλισμένα απόμερα
αγγαρεία της τρέλας.
Τα νικούσα τα μέθαγα
ξενυχτούσα μην κλάψουν
και ζητούσα στα πέλαγα
την φωνή τους ν’ αλλάξουν.
Ανεμίζαν μου γνέφανε
με ευχές και κατάρες
μα τα μέσα μου γνέθανε
και μου πλέκαν λαχτάρες.
Σε μια ακίνητη θάλασσα
τις ζωές μου μαραίνω
σε πονώ μα σε χάλασα
και πια δεν επιμένω.
Τα δικά μου τα όνειρα
σαν μικρές παναγίες
τραγουδούν στα λασπόνερα
θλιβερές ελεγείες.
Γεώργιος Ευθυμιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου