(Είναι το ποίημα που έγραψε γι' αυτήν και τής το αφιέρωσε ο πατέρας της, Όττο Φρανκ, μέσα στη σοφίτα-κρυσφήγετό τους και η μικρούλα Άννα το συμπεριέλαβε στο Ημερολόγιό της).
Απ’ όλους μας, η πιο μικρή είσαι συ
κι όμως, για δες, δεν είσαι πια παιδάκι.
Σού κάνουν ανυπόφορη τη ζωή,
γιατί ένας-ένας, κάθε λίγο και λιγάκι,
να γίνει δάσκαλός σου, προσπαθεί.
«Εμάς ν’ ακούς· τα ξέρουμε όλα εμείς»,
«εμάς να ’χεις παράδειγμα κι όχι άλλον»,
«έχουμε δίκιο πάντα, ό,τι κι αν πεις».
Τα λάθη ωστόσο τούτα, των μεγάλων,
είναι μικρά κι ασήμαντα πολύ,
ενώ έχει αξία η δικιά τους συμβουλή.
Γι’ αυτό κι εγώ, μια χάρη σού ζητώ,
να δείχνεις καλοσύνη στους γονείς σου,
αυτοί πονούν και χαίρονται μαζί σου.
Τις επιπλήξεις, πάρ’ τες σαν πικρό
χαπάκι που το πίνεις μια και κάτω.
Κι άμα τυχόν κανένας σε θυμώνει,
το διάβασμα, παρηγοριά σου μόνη.
Πάντοτε με ύφος πρόσχαρο, κεφάτο,
καινούργιον αέρα φέρνεις εδώ να
κι όλο σου το παραπονάκι, νάτο:
«Τι θα φορέσω σήμερα, μαμά;»,
«τα ρούχα μου γινήκανε κουρέλια»
«και τα παπούτσια, δε μού κάνουν πια».
«Ω, πώς θ’ αντέξω τόση συμφορά;».
Μεταφορά στα Ελληνικά: Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου