Ελένη, κρύψου απ’ την απρόσεχτή μου φύση -
αυτήν, που μ’ έχει σ’ έναν κύβο φυλακίσει
με θεωρίες κι αιτιάσεις σκοτεινές…
Και στων αιώνων μου, κοιμήσου, το βιμπράτο -
με νοσταλγία από κενό που είναι γεμάτο
κι από σιωπές μου, στων ανδρών τις προσμονές…
Να μου προσέχεις την ελεύθερή μου φύση -
που θυσιάζω την ηχώ της, για να ζήσει
στου ραγισμένου σου καθρέφτη τις φωνές…
Χριστίνα (Μαβιά Ηχώ)
1 σχόλιο:
Ποίημα που λάτρεψα, αμέσως μόλις το διάβασα...
Ποίημα που ζήλεψα, αμέσως μόλις τ' αντίκρισα...
Ποίημα που κατάλαβα, από άλλων τα μισόλογα, πως... το ζηλέψαν κι άλλοι...
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δημοσίευση σχολίου