Κι όταν κοιτώ
όλα υγραίνουν,
της γης τα σύνορα βαραίνουν.
Εσύ βουνό κι εσύ ποτάμι
μικρό χωριό ψυχής λιμάνι.
Παραμιλώ
όταν θυμάμαι,
όλα εκεί μα εγώ δεν θα ’μαι
δίχως μικρά παιχνίδια στάλες
με τις φωτιές και τις τσατάλες.
Βγαίνω σιγά
να μην ξυπνήσουν,
άδηλη ώρα μου μιλήσουν
τα πουπουλένια μαξιλάρια
πλατάνια φως και συναξάρια.
Τόσα ζητώ
κι άλλα πολλά μου,
παιδογελούσε η χαρά μου
πάντα τις νύχτες μας αντάμα
βουτιές στου φεγγαριού το τάμα.
Τώρα βαριά
τον ερωτά μου,
τον ανασαίνω στην χλωμιά μου
βότσαλα σήμαντρα σκεπάζει
κι ο χρόνος πίσω μου σταλάζει.
Γεώργιος Ευθυμιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου