Του αποχωρισμού

Τα λόγια που δεν είπες, εγώ τ’ άκουσα
κι όλες τις προσταγές σου, τις υπάκουσα,
και σ’ έλουσα, και μ’ άλλα ρούχα σ’ έντυσα,
κι ούτ’ έφαγα, κι ούτ’ ήπια, κι ούτε γλέντησα.

Και ξάπλωσα με σένα, μα δε μίλαγες,
και μ’ όλα τα φιλιά μου, δε με φίλαγες,
απόκαμα κι απείδα και κοιμήθηκα
και ξύπνησα την νύχτα και λυπήθηκα.

«Γιατί λυπάσαι, αγάπη μου», με ρώτησες,
κράτησες ένα αστέρι και με φώτισες,
σήκωσες τη σελήνη και με μέρωσες,
άναψες και τον ήλιο και ξημέρωσες.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Σημείωση: Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε προετοιμασμένοι ούτε για το ξαφνικό καλό, αλλά ούτε και για το ξαφνικό κακό! Ξαφνικά καλά, συμβαίνουν συχνά στη ζωή μας και άλλοτε δεν τα αναγνωρίζουμε και περνάνε, ενώ άλλοτε τα αποδιώχνουμε και μάλιστα στενοχωρώντας τους συνανθρώπους μας. Από την άλλη, ξαφνικά κακά, επίσης συμβαίνουν, μα αυτά τουλάχιστον τα αναγνωρίζουμε ευκολότερα... Ο πόνος, ο όλεθρος, η καταστροφή, αλλά και άλλα δεινά σκιαγραφούν τα επώδυνα χαρακτηριστικά τους. Τούτες τις μέρες, οι Ιάπωνες, ένας καταπληκτικός και πανέξυπνος λαός, δοκιμάζεται ανηλεώς από στοιχεία που (ακόμη) ξεπερνούν τις ανθρώπινες δυνάμεις. Και να σκεφτεί κανείς ότι, οι Ιάπωνες βρίσκονταν πολύ κοντά στο να επεκτείνουν έτι περισσότερο αυτές τις ανθρώπινες δυνάμεις, ώστε κάποτε να είμαστε εμείς, ως είδος, ισχυρότεροι των στοιχείων. Ένας νέος "Πύργος της Βαβέλ", άραγε; Ή θα τα ξανακαταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους; Άλλωστε, στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν νίκησαν τους νικήσαντες, ταπείνωσαν τις ταπεινωτικές συνθήκες τις οποίες υποχρεώθηκαν να υπογράψουν. Τι θα γίνει τώρα; Οι προσευχές μας, είναι κοντά τους. Τα ποιήματά μας, ας περιέχουν πλέον και ένα μέρος του πόνου τους... Μετριάζοντας διαχρονικά το βάρος, ίσως...