Χρόνια τώρα, οι λεμονιές στην Κλεισούρα, δεν αρωματίζουν,
του Απριλιού ο ήλιος είναι χλωμός και το φεγγάρι θλιμμένο,
κάποιες ήμερες γερμανικής κατοχής ψυχές παιδιών που μεγάλωσαν στιγματίζουν
και είναι οι μνήμες της σφαγής σαν τριαντάφυλλο κομμένο…
Τότε που οι κατακτητές, πολίτες αθώους εκτέλεσαν, ήταν Απρίλης σκοτεινός
και η αγκυλωτή του θανάτου φωτιά γέννησε νέους ήρωες,
που ελεύθεροι πέσαν στην άβυσσο του φασισμού,
σε μια κόκκινη θανάτου ρεματιά!...
Οι πιο πολλοί ήταν άμαχοι, γέροντες ηλικιωμένοι,
γυναίκες σκότωσαν και τις κοπέλες τις όμορφες βιάσανε
στρατιώτες από σίδερο, μηχανές του τρίτου Ράιχ αποκτηνωμένοι,
πώς η ψυχή τους νεκρώθηκε και κάναν ό,τι τους διατάξανε!...
Μητέρες που εκτελέστηκαν,
μαζί με τα νεογέννητα μωρά τους έσβησαν αγκαλιασμένες,
παιδιά ορφανά που έκλαιγαν μέσα στου πολέμου την παράλογη παραφορά,
να πεθάνουν ή να ζήσουν, αν άξιζε, δεν ξέραν…
Μα τώρα πια, χρόνια πέρασαν και οι εκτελεστές ζητούν εξιλέωση,
των Γερμανών ο πρέσβης ζήτησε δημόσια συγνώμη,
μα δεν φτάνει πότε μια λέξη, για να έρθει η συγχώρεση,
είναι ζεστό το χώμα, το αίμα, και ο θάνατος ακόμη!!!
Είναι οι μνήμες του τόπου, η ιστορία μας στοιχειωμένη,
μνήμες που διδάσκουν να μη γίνουν ίδια λάθη πολέμων,
μια φλόγα καίει ακόμη μέσα μας, καυτή πυρακτωμένη,
μια φλόγα μνήμης, της ιστορίας και ελπιδοφόρων ανέμων!...
04/03/11
Αργύρης Ντεγκούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου