Βλέπει τις φλέβες στο λαιμό της
χείλια που πάλλονται κοιτάζει
«φύγε» γυρνά το πρόσωπό της
να ’ξερε μόνο να διαβάζει.
Το γέλιο φόραγε τ’ Απρίλη
μάτωνε την καρδιά του μόνου
γυάλινος κόσμος το ’χε στείλει
και χωρατά του ραδιοφώνου.
Ύστερα πέρασαν οι μέρες
τρίβει με σύρμα το ταψί του
με δίχως νόημα φοβέρες
«δεν θα ξαναμιλώ μαζί του».
Και συ που του ’δειξες το δέντρο
σου ’φτιαξε χίλια δυο κλαράκια
πως έχει σου ’πε κάποιο φίλο
και πως μιλά με δυο ματάκια.
Τ’ άδειο το γράμμα σου διαβάζει
κοιτάς απ’ τη γωνιά σου μόνη
αυτή η σιωπή δεν τον τρομάζει
μονάχα ο λήρος τον πληγώνει.
Νύχτες περνά στη γειτονιά σου
λες και τον βλέπεις στο σκοτάδι
τ’ άπλωσε κάποτε μπροστά σου
κι εσύ το πέρασες για χάδι.
Ράγες ατσάλινες βαδίζει
χέρι κουφού, ζητιάνου χέρι
πίσω του ο θάνατος σφυρίζει
μ’ αυτός χαζεύει κάποιο αστέρι.
Ζάχος Κανταδόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου