Τις νυχτιές που τα κύματα χτυπούν την πλάτη της κουπαστής και την πίσσα του καραβιού γυρεύουν να τρυπήσουν, τότε συλλογίζομαι πως υπήρξες για με έρωτας ληστής· μάγισσες της θάλασσας τα ξόρκια σου δεν κατάφεραν να λύσουν!...
Τα κατάρτια σαν τραμπαλίζονται, στην άγρια μάνητα των στοιχείων και σφυρίζει ο άνεμος στα ερμητικά κλειστά παραθύρια, τότε ακούς στου κρεβατιού σου τη ρέμβη, του θανάτου μου τη φλογέρα, εδώ που βρίσκομαι στους τροπικούς, κάτω απ’ του πάθους σου την επήρεια…
Για σε εφτά φορές τον κόσμο γύρισα, Καραϊβική και Ινδίες, ψύχος στην Αντάρτικη, Τρίγωνο των Βερμούδων, Ελπίδα και Ακρωτήρι, να σε λησμονήσω ήθελα σε τελετές των ιθαγενών, σε κηδείες και γάμους ανορθόδοξους, στην άκρη του κόσμου, στων λαών το χωνευτήρι!...
Με γυμνόστηθες μιγάδες της Μοζαμβίκης και νέγρες γαλανομάτες στα ποταπά του έρωτα λιμάνια, κρασί και λίρα, τη λήθη γύρεψα σε κορμιών πουλημένων τους νέους χάρτες, μα πάντα έκαιγε η φωτιά και των βυθών σου η πλημμύρα!...
Τις νύχτες που οι άγκυρες ψάχνουν μάταια στο κύμα το βυθό και οι μούτσοι προσεύχονται τρομαγμένοι, κοιτάζω μια φωτογραφία που είμαστε αγκαλιά και παλεύω να θυμηθώ του έρωτος σου, και του σώματός σου τη γεωγραφία!...
Νύχτες με καλεί η θάλασσα, που είναι σαν τη δική σου αγκάλη, με προδίδει σαν εσέ, μα με κράτα δέσμιό της, νύχτες σαν αυτή γυρνώ στην αμαρτωλή, ακόλαστη κραιπάλη, ώσπου η ψυχή μου να χαθεί, στον θαλάσσιο εγκλεισμό της!...
15/02/11
Αργύρης Ντεγκούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου