Πένταθλο

Ο χρόνος βρέχει φόβους κι αριθμούς
Τρίζουν οι ρόλοι στον αέρα
Ετούτη η άνοιξη δεν έχει πάρα πέρα
ούτε σταθμούς.

Όνειρα αμείλικτα - μπαγιάτικος καφές
Σκόρπιες παλιές εφημερίδες
Σε μουσκεμένες ταξιδεύω πυραμίδες
όποτε κλαίς.

Ταπεινωμένοι απ’ τη ζωή που μας νικά
Μέθη σε σκότη ευτελισμένα
Για να τρικλίζω σε συντρίμμια ακονισμένα
και γυαλικά.

Σκόρπιο, χαμένο και το αύριο στο χτες
Σπάει το «γιατί» σ’ έκφρονες γνώμες
Σιωπής αγχόνη επί σκηνής - οικτρές συγνώμες
συλλαβιστές.

Τώρα αποδίδομαι μοιραία στον πανικό
Να μη διαβώ το φως της πύλης
Λες κι ήμουν φάντασμα της μέσα σου Βαστίλης
τρομακτικό…

Χριστίνα (Μαβιά Ηχώ)