Συμπυκνωμένη ανασφάλεια

Κάθε που νυχτώνει
περπατώ ξυπόλητος
στα ερείπια βαυκαλίστρας μέρας.
Έρημος
στην πολίχνη αυτή
τη χτισμένη με χρόνο.
Περιδεής
ματώνω τα άκρα μου
γαντζωμένος σε τοίχους αιθαλομίχλης.
Γλοιώδεις πόθοι ξεγλιστρούν
απ' τα ραγισμένα μάτια μου.
Αναπολώ
τα υπέρθερμα χάδια
που βγαίναν απ' τις καμινάδες
των πέτρινων συμπερασμάτων.
Κι έτσι
με ξαναζεσταμένα νανουρίσματα
αποκοιμίζω την έλλειψη
σε στρώματα εκταφιασμένης αντίληψης.
Μα δεν αρκεί.
Στα ξέσκεπα χαμώγεια της χαράς
ξαποσταίνω
και προετοιμάζω το επόμενο όνειρο.
Είναι λέει
η κατάλληλη εποχή
για τη συγκομιδή δακρύων
στην ανεμοσπαρμένη
νεκρώσιμη χωροταξία μου.

Γρηγόρης Κονιδάρης