Ο κυκλώνας του Αστραχάζ και η δίνη του Κιθάρι,
οι άνεμοι των μουσώνων, η ελονοσία του Ισημερινού,
έχτισα πύργο στα νερά, λάσπη, αλάτι και λιθάρι,
σ’ αγόρασα από ιθαγενείς υφάσματα, μετάξι, κόκκινο τ’ ουρανού.
Μαργαριτάρια του Γιβραλτάρ και πυρετός στη Μαυριτανία,
Νοστράδαμος προφητικός μού ’ριξε τα χαρτιά κι ήρθε δρεπάνι,
από τα φτερωτά άλογα της θάλασσας έκλεψα τα ηνία
και πέταξα εδώ σιμά σου, στου σεντονιού σου το σεργιάνι.
Φωτιά, πειρατικό, μπουρλότο και κανονιοβόλι,
εφτά λεπίδια χάλασα και το μάτι του μέγα πειρατή,
στην ηλιοαγκαλιά σου καρτερούσα να βρω αραξοβόλι,
το σώμα σου πλοίο, να βυθίζομαι στη δική σου κουπαστή.
Μα τα κοράλλια της Ζαχίρ με μάγεψαν κι έπαθα αμνησία,
λησμόνησα τους σπασμούς σου στο ερωτικό ημίφως,
περιδιαβαίνω άσκοπα από Ειρηνικό ως την Τυνησία,
ποιος είμαι; Τι αγαπώ; Ο προαιώνιος γρίφος.
Αργύρης Ντεγκούδης
Επισκεφθείτε το Ιστολόγιο του κου. Αργύρη Ντεγκούδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου