Θάφτηκε μές τη σκόνη η λαμπρά χρυσαφένια καμπάνα
τώρα στη θέσητης κυμβαλίζουνε τα κατσαρόλια
πού πατε ανόητοι υπερφίαλοι μνηστήρες ξενοφαγάδες
πού πατε τεμπελχανάδες ανάξιοι τί προσδοκάτε
ξέρετε ποιός ειν’ αυτός που την περιουσίατου μασάτε;
κρέατα και αίμα κλεμμένων θυσιών καθε μέρα να τρώτε
έξη σας έγινε και στα σπίτιασας πιά δέν γυρνάτε
κι άν το προμήνυμα νιώθατε απ’ τα τραγούδια του φήμιου
σπίτιασας θα γυρνούσατε πρίν ο οδυσσέας επιστρέψει
όλα χαράμι οσα φάτε και πιείτε και όσα χαρείτε
και την βολεύετε ξένου ανακτόρου δούλες πηδώντας
άξιος κανείςσας δεν είναι να μνάεται την πηνελόπη
είκοσι χρόνια ατέντωτο εκείνο εχει μείνει το τόξο
το είχε παιχνίδιτου και απο σάς δεν το αγγίζει κανένας
να είχατε λίγη ντροπή θα σας έκαμνε να σκεφθείτε:
«ποιός ειμ’ εγώ που εκεινού δεν τολμώ να αγγίξω το τόξο
δέν έχω δύναμη αφού, ούτε κάν τη χορδή να τεντώσω
κι ούτε κανείςμας μπορεί τη χορδή στο τόξο να δέσει
πρίν απ’ τη δοκιμασία απο’δώ άν είμαι άντρας θα φύγω»
παίρνει όρκο ο οδυσσέας στης αγίας εκδικήσεως τη μέρα
δέν θα σας λυπηθεί ακομα κι άν μετανοείτε στα λόγια.
Άνουγια
Δείτε αυτό το ποίημα στην ιστοσελίδα Stixoi.info
Ιστοσελίδα του Άνουγια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου