Το Λεμονάκι

Το λεμονάκι πού ’κοψες, πού ’κοψες, αχ μικρό μου.
Το λεμονάκι πού ‘κοψες από τη λεμονιά μου.

Δεν είναι μυρολέμονο και μην το μαχαιρώσεις.
Για να του πάρεις δυο σταξιές, αχ, μη μου το πληγώσεις.
Το ’χω μικρό απ’ τη χειμωνιά, κι απ’ το χιονιά κρυμμένο.
Κι όλο το μοσχοπότιζα, στου φεγγαριού το γιόμα.

Κράτα το μαχαιράκι σου, σε θήκη ασημένια.
Το λεμονάκι αχ, μην κοπεί, κόψε αν θες εμένα.
Κήπος είσαι κι αρώματα, εσένα δε σου λείπουν,
και χώμα έχεις εύφορο, και δροσερές πηγούλες
να σου ποτίζουν τα σπαρτά και να τα μεγαλώνουν.

Εγώ το έχω μοναχό, το μοσχομυριστό μου
μα αν θα μου πεις πως τ’ αγαπάς και πως θα το προσέχεις,
να στο χαρίσω ζήτα μου εσύ να το κατέχεις.
Κι όταν του ανοίγεις την καρδιά, θ’ ανοίγεις την καρδιά μου
κι όταν θα παίρνεις δυο σταξιές, στραγγίζεις τη δικιά μου.

Μα αν θα μου πεις πως μ’ αγαπάς και πως θα με προσέχεις,
θα στη χαρίσω την καρδιά, εσύ να την κατέχεις.
Κι όταν μου ανοίγεις την καρδιά, σαν φέτα από λεμόνι
αυτή θα στάζει πιο βαθιά και δε θα σου θυμώνει.

Άναμπελ