Το εκκρεμές

Ετούτο το εκκρεμές
βαριά χτυπάει τους δείχτες του
κι αυτός στον ύπνο μες
όλο τ’ ακούει τις νύχτες του.

Ντιπ-νταπ στο σκοτεινό
πάντα κλειστό σαλόνι του,
ντιπ-νταπ συνέχεια, ενώ
τον πνίγει το σεντόνι του.

Γεμάτος ταραχή,
πετιέται απ’ το κρεβάτι του,
ο αντίλαλος ηχεί
του χτύπου του ασταμάτητου.

Και βηματίζει αργά
και βηματίζει γρήγορα,
κάνει να μπει, λυγά,
νιώθει αν δεν μπει, παρήγορα.

Ποτέ του σαλονιού
την πόρτα δεν την πέρασε,
απ’ τον καιρό του νιου,
μέχρι τώρα που γέρασε.

Κει μέσα, αληθινές
ζούνε μορφές κι άλλα άτομα,
με κρότους, με φωνές,
με βήματα στο πάτωμα.

Τ’ αδέρφια του, οι γονιοί,
που όλο τους συλλογίζεται,
τραβάνε το σκοινί
και το εκκρεμές κουρδίζεται.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης