Αν ζούσε σήμερα ο Νίκος Γκάτσος, θα γιόρταζε τα εκατοστά γενέθλιά του. Είναι ίσως ο μόνος ποιητής που με εκφράζει απόλυτα... Θυμάμαι, μια φορά όλη κι όλη τον είχα δει, κι αυτό από μακριά... Στο Ηρώδειο, ήταν μια συναυλία... Μη με ρωτήσετε ποια - δεν θυμάμαι... Εκείνος, ω εκείνος, στις πρώτες σειρές κάτω-κάτω των καθισμάτων. Εγώ ψηλά κάπου. Κάποια στιγμή σηκώθηκε, κάποιον πήγε να χαιρετήσει. Οι πιο πολλοί χαιρετούσαν εκείνον, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε κι αυτός. Ποιον χαιρέτησε, δεν είδα. Ήταν ένας συμπαθέστατος άνθρωπος, αυτό θυμάμαι... Το παντελόνι του ανέβαινε αρκετά ψηλά, ψηλοκάβαλο στον έπακρο βαθμό. Σεμνός στους τρόπους, αθόρυβος, κι ας ήτανε στην πρώτη τη σειρά. Δεν ζει ο Νίκος Γκάτσος να πάω να τον βρω... Να μιλήσουμε μαζί για την ποίηση, πάνω από την τούρτα με τα εκατό κεράκια. Την τούρτα με τα εκατό κεράκια, που τώρα λαμπυρίζουν αλλού. Αχ, βρε Νίκο Γκάτσο, άσε να σού κάνουν αφιερώματα οι άλλοι. Εγώ δεν σού κάνω.
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου