Στον ίδιο δρόμο μόνοι

Ήρθες στο φως μια Κυριακή χωρίς φεγγάρι
Διάλεξε σώμα η ψυχή για να βιράρει
κι όμως δεν ρώτησες πού φτάνει η ζωή όταν περνάει

Στο σκηνικό το στοιχειωμένο σου καράβι
και ένας φάρος που τα λάθη σου ανάβει
Την ανεμόσκαλα του χρόνου δρασκελίζεις σαν χαράζει

Κοιτάζεις πίσω τη στεριά που ξεθωριάζει
και το κορίτσι που μαζί σου δεν θα πάρεις
Πάντοτε θα' σαι μοναχός σ' αυτή την ρότα που σ' αλλάζει

Γίναν οι μέρες σκοτεινές σαν άγρια βράδια
Σέρνουν μακριά, ποτέ δεν πιάνουνε λιμάνια
κι εσύ γυρεύεις μια σκιά για να πιαστείς και περηφάνια

Ξάφνου μπροστά ένα νησάκι ξεχωρίζει
ίδιο μ' αυτό που στα σεντόνια ζωγραφίζεις
Ένας παράδεισος που ψάχνει η καρδιά όταν λυγίζεις

Τότε ξανά ο καπετάνιος ρότα αλλάζει
και το καράβι προς τα πίσω πια σαλπάρει
«Έχουν πληρώσει φίλε την επιστροφή», θα σου φωνάξει

Η προκυμαία πλησιάζει μα λυπάσαι
Όλοι σε ξέχασαν μ' ακόμα τους θυμάσαι
Τέλος και αρχή μέσα στην ίδια φυλακή, γιατί φοβάσαι;

Βάζεις στις πλάτες τη στολή που σου ταιριάζει
να ξαναγγίξεις τη στεριά όμως διστάζεις
κι ένα παιδί που μες στα μάτια σε κοιτά, πόσο σου μοιάζει

Θα' θελες να 'σουν ζωντανός να του μιλήσεις
Είσαι κοντά μα δεν μπορείς να το αγγίξεις
Κρύβει στους χάρτες του εκείνο το νησί μα θα γυρίσει...

Γιώργος Δημακάκος

Δείτε τη σελίδα του Γιώργου Δημακάκου (Φλοίσβος) στην ιστοσελίδα Stixoi.info

Δείτε το κανάλι της φίλης μας, Χριστίνας Γεραλή - όπου αναρτήθηκε το παραπάνω βίντεο - στο You Tube