Αυτές οι ξένες αγκαλιές (Ηλίας Ανδριόπουλος - Θεοδώρα Μπάκα)

Ποίηση: Μάνος Ελευθερίου.
Από τη Συναυλία του Ηλία Ανδριόπουλου στην Ολυμπία, το 2008.

Επιστολή Διαμαρτυρίας του Συνθέτη Ηλία Ανδριόπουλου προς την Ε.Ρ.Τ.

Η παρακάτω επιστολή στάλθηκε από τον κ. Ηλία Ανδριόπουλο, έναν από τους πιο σημαντικούς κι αγαπημένους μουσικοσυνθέτες, στον Πρόεδρο, στον Διευθύνοντα Σύμβουλο και στο Δ.Σ. της Ε.Ρ.Τ., στις 26.9.2011:

Κύριε Ταγματάρχη (σ.σ. εννοεί τον γνωστό Διευθύνοντα Σύμβουλο κ. Λάμπη Ταγματάρχη)

Θα σας παρακαλούσα θερμά να έχω μια απάντηση στην εξής απορία μου. Με ποιανού εντολή δεν ακούγεται καθόλου η μουσική και τα τραγούδια μου από τα ραδιόφωνα της Ε.Ρ.Τ.;

Ακόμα, με ποιανού εντολή, τα Μουσικά Σύνολα της Ε.Ρ.Τ. με έχουν διαγράψει εντελώς ως συνθέτη και αρνούνται να παίξουν τους «Προσανατολισμούς», στην καινούργια και ολοκληρωμένη μουσική τους μορφή αν και εφέτος τιμούμε σαν χώρα, τον Οδυσσέα Ελύτη για τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

Ποιος είναι εδώ ο ρόλος του Γενικού Διευθυντή Ραδιοφωνίας, Δημήτρη Παπαδημητρίου (σ.σ. ένας εξίσου σημαντικός μουσικοσυνθέτης), που όλο και περισσότερο παίζει, προβάλλει και διαφημίζει μέσω Ε.Ρ.Τ., χωρίς ντροπή, την μουσική του και την ευνοούμενή του κυρία Δάρρα (σ.σ. μια ιδιαιτέρως χαρισματική και πολύ γνωστή ερμηνεύτρια). Δυστυχώς, απ’ ό,τι φαίνεται, εδώ εντοπίζεται ο λόγος που κάποιοι καταλαμβάνουν θέσεις και εξουσιάζουν τον …έρμο τον πολιτισμό μας.

Επειδή αυτό το γεγονός του αποκλεισμού μου, εγείρει σοβαρό θέμα ηθικής τάξεως και υποκρύπτει, πέραν του προσωπικού φθόνου του εν λόγω κυρίου (σ.σ. κρίμα), πολιτικές παλιανθρωπιές – ο νοών νοείτω – και έχοντας υπ’ όψιν μου ότι απευθύνομαι σε ανθρώπους που Διοικούν την Δημόσια Τηλεόραση και τα Ραδιόφωνά της (σ.σ. το γνωστό επιχείρημα όλων όσων νομίζουν ότι/ή και αδικούνται από τη Δημόσια Τηλεόραση) και …όχι κάποιο ιδιωτικό πολιτιστικό φορέα τύπου Ωνασείου, ελπίζω πως δεν θα με αγνοήσετε και θα απαντηθεί το ερώτημά μου.

Σε διαφορετική περίπτωση θα αναγκαστώ για λόγους αυτοσεβασμού, αλλά και αηδίας για αυτά που συμβαίνουν στο Ραδιομέγαρο, να απαγορεύσω εγώ από την Ε.Ρ.Τ. τη μετάδοση της μουσικής και των τραγουδιών μου.

Με τιμή,
Ηλίας Ανδριόπουλος

(Πηγή: Fimotro).

Σχόλιο δικό μας:

Αγαπητέ, κύριε Ανδριόπουλε,

α) Μην σπεύδετε να υποβιβάζετε σε αξία τους άλλους μουσικοσυνθέτες, διότι κανονικά θα έπρεπε να είστε αγαπημένοι μεταξύ σας, όπως λίγο παλιότερα οι Μίκης Θεοδωράκης και Μάνος Χατζηδάκις. Τώρα εσάς έχουμε στο προσκήνιο – ο Μάνος λείπει κι ο Μίκης σάς επιτρέπει χώρο – και σας θέλουμε μαζί και σε ευγενή άμιλλα. Όχι τέτοια, όχι τέτοιες εκφράσεις δηλαδή.

β) Η κυρία Δάρρα είναι εξαίρετη. Τελεία και παύλα επί αυτού.

γ) Έχετε απόλυτο δίκιο όταν λέτε ότι η Ε.Ρ.Τ. σας «κόβει». Πράγματι, αυτό το έχουμε κι εμείς παρατηρήσει, εδώ και καιρό. Πρόκειται για αδικαιολόγητη πράξη. Αυθαιρεσία. Έχετε δίκιο. Εκεί που χάνετε το δίκιο σας, είναι όταν χρησιμοποιείτε ως επιχείρημα ότι «δεν επιτρέπεται η Δημόσια Τηλεόραση να με αδικεί». Αυτό το επιχείρημα το λένε όλοι. Και οι καλοί, και οι άχρηστοι. Περιμέναμε από εσάς κάτι πιο ευφυές και λιγότερο τετριμμένο.

δ) Θυμηθείτε την προστριβή του εκλιπόντα Ίωνα Νταϊφά (που τώρα δεν τον θυμάται σχεδόν κανείς) με τον Μάνο Χατζηδάκι, στο Τρίτο Πρόγραμμα. Εκείνη η προστριβή είχε τελειώσει με μια πρόσκαιρη και χωρίς αντίκρυσμα νίκη του Ίωνα Νταϊφά, ο οποίος πέταξε στα σκουπίδια τα έργα του Μάνου!!! Αλλά για ιδέστε, αθάνατος ποιος έμεινε. Συνεπώς, παρατήστε τον κ. Ταγματάρχη και ασχοληθείτε με νέα έργα. Υπάρχουν αξιολογότατοι στιχουργοί/ποιητές, που σας περιμένουν με αγάπη και …αγωνία. Δείτε τους, κι αγνοήστε τους άλλους.

Προσεχώς ποίηση

(Αφιερωμένο στους αγωνιστές, ιδίως των ημερών μας!)

Στην κάμαρα,
απεργία λέξεων
έξω, ένα αστέρι
που χαριεντίζεται με τη λίμνη
κι ένα σκελετωμένο χαμόγελο
που τόλμησε
το Όχι να πει
στα σκυλιά που αλυχτούν.

Κι ο ποιητής που ηλιαχτίδα
την πύλη της ησυχίας
διαβαίνει
το ποτήριο
μαζί με το μάρτυρα
να πιει.

Προσεχώς ποίηση.

Βασίλης Κομπορόζος

Κάντε κλικ εδώ για να αγοράσετε βιβλία του κου. Βασίλη Κομπορόζου μέσω της ιστοσελίδας perizitito.gr.

Κάντε κλικ εδώ για να δείτε ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα για τον κο. Βασίλη Κομπορόζο στο διαδίκτυο.

Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου

Αν ζούσε σήμερα ο Νίκος Γκάτσος, θα γιόρταζε τα εκατοστά γενέθλιά του. Είναι ίσως ο μόνος ποιητής που με εκφράζει απόλυτα... Θυμάμαι, μια φορά όλη κι όλη τον είχα δει, κι αυτό από μακριά... Στο Ηρώδειο, ήταν μια συναυλία... Μη με ρωτήσετε ποια - δεν θυμάμαι... Εκείνος, ω εκείνος, στις πρώτες σειρές κάτω-κάτω των καθισμάτων. Εγώ ψηλά κάπου. Κάποια στιγμή σηκώθηκε, κάποιον πήγε να χαιρετήσει. Οι πιο πολλοί χαιρετούσαν εκείνον, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε κι αυτός. Ποιον χαιρέτησε, δεν είδα. Ήταν ένας συμπαθέστατος άνθρωπος, αυτό θυμάμαι... Το παντελόνι του ανέβαινε αρκετά ψηλά, ψηλοκάβαλο στον έπακρο βαθμό. Σεμνός στους τρόπους, αθόρυβος, κι ας ήτανε στην πρώτη τη σειρά. Δεν ζει ο Νίκος Γκάτσος να πάω να τον βρω... Να μιλήσουμε μαζί για την ποίηση, πάνω από την τούρτα με τα εκατό κεράκια. Την τούρτα με τα εκατό κεράκια, που τώρα λαμπυρίζουν αλλού. Αχ, βρε Νίκο Γκάτσο, άσε να σού κάνουν αφιερώματα οι άλλοι. Εγώ δεν σού κάνω.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Όλοι σε λέγαν ευτυχή

Tων παραπόνων εραστή
πριν να την κανεις «αρπαχτή»
γυρεύεις εξηγήσεις
απ' τον παλιό σου εαυτό
που χρόνια, σου έπαιζε κρυφτό
με κάλπικες ειδήσεις.

Σ' έστελνε στην αναμονή
κι ούτε μια στάλα υπομονή
δε σ' έμαθε να κάνεις…
γέμισε φύκια το μυαλό
κι είπε : «ανθρωπάκι από πηλό,
ζήσε, για να πεθάνεις».

Τον άκουγες καρτερικά
μια και δε ζούσαν μυστικά
τα φουσκωμένα λόγια…
αλάτι πίναν οι πληγές
και του σπετσέρη οι συνταγές
γυρίζαν τα ρολόγια.

Ήθελες, όμως, να σωθείς
δυο τέρμινα πριν τρελαθείς
και τρόπο αναζητούσες
σε θάλασσα ξερολιθιά
πως να βουτήξεις στα βαθιά…
εκδίκηση ζητούσες…

Έβαλες φίρμα στο γυαλί
μπήκες στου γιάπη το κελί
και έσπρωξες τη μπάρα…
όλοι σε λέγαν «ευτυχή»
μα είχαν μπερδέψει την ευχή
μαζί με την κατάρα.

Ακόμα μόνος σου μιλάς
συγχώρα μας, μάνα Ελλάς
που αλλάξαμε τα πλάνα…
λεύτερος είχα γεννηθεί
μα μου ’χε, η άνοιξη, κρυφτεί…
παλιοζωή… πουτάνα…

Κατερίνα Θεωνά

Δείτε τη σελίδα της Κατερίνας Θεωνά στο Stixoi.info

Δείτε το κανάλι της Χριστίνας Γεραλή, που φιλοξενεί το παραπάνω βίντεο, στο You Tube

Είσαι η άποψη των εξεγερμένων

Καταβροχθίζεις την σελίδα μου σαν έναν ύμνο που στερέωσα απρόσμενα μες το διάστημα.
Σε φοβάμαι: είσαι η άποψη των εξεγερμένων.
Τα μάτια σου καίνε
Σαν τις φωτιές που ανάβουνε οι διαδηλωτές διεκδικώντας τα αργύρια που θα πληρώσουνε με θάνατο.
Πιο σκληρά μου λες, πιο σκληρά και θα σπάσουν τα όποια δεσμά σου.
Θα ακουστείς που φωνάζεις κραδαίνοντας την σπάθη την εκδικητική.
Το αίμα δες, το αίμα που κουρνελίζει πάνω στα λερωμένα σκαλοπάτια
Που σε παν' στων καθαρμών τον ουρανό.
Όταν καταλάβω τις αξίες σου θα κληρονομήσω τόσα φεγγάρια
Που μόνος μου κι έρημος θα διαβάζω τις ελευθερίας τα δρώμενα
Και θα μετέχω αυτής της ανακόλουθης ακολουθίας που είναι
Λειτουργία άλλων τόπων και άλλων καιρών...

Στρατής Παρέλης

Δείτε το ιστολόγιο του Στρατή Παρέλη

Δείτε τη σελίδα του Στρατή Παρέλη στο Stixoi.info

Κάψε τον ήλιο

Σύνθεση-Ερμηνεία: Νόρα Νασιμπιάν
Ποίηση: Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Ταξιδεύοντας

Ταξιδεύοντας για έναν μεροκαματιάρη εγωισμό...
Οι χώρες περνούνε σαν εικόνες στο μυαλό σου αλλά ο ήλιος
Άμα τη εμφανίσει του, είναι νόμισμα μεγάλης αξίας.

Στα χαμηλά, τα φτωχά χωριουδάκια δίνουνε το δικό τους παρόν
Στον χρόνο και την ιστορία.
Κι εκείνα τα παράξενα τζαμιά όπως μολύβια
Καλοξυσμένα, μπηγμένα στην γόνιμη γη
Μαρτυρούν τον πανταχού παρόντα θεό τους.

Τρέχει για να προλάβει τι το αυτοκίνητο;
Εθνικοί δρόμοι, εθνικές μοναξιές.
Οικουμενικά λόγια, οικουμενική παράγκα που στάζει.
Στα παρκινγκ οι δεντροστοιχίες σου ψιθυρίζουν κάτι σε παράξενη γλώσσα.

Όταν βραδιάζει δυσκολεύονται οι αντωνυμίες να παν απ' το εγώ στο εμείς.
Συγκεντρώνω το μυαλό μου σαν αυτή την σιγανή ψιχάλα
Που ραντίζει το παρμπρίζ και ξυπνά το βλέμμα που νύσταξε.
Και ταξιδεύω ταξιδεύω όντας ο μέλλοντας γαμπρός μιας νύφης
που όλους μα όλους που θα 'ρθουν κοντά της θα προδώσει...

Τσεχία Πράγα 8.4.2011

Στρατής Παρέλης

Δείτε το ιστολόγιο του Στρατή Παρέλη κάνοντας κλικ εδώ.

Δείτε τη σελίδα του Στρατή Παρέλη στο Stixoi.info κάνοντας κλικ εδώ.

Βαρεμένη

Πάντα διάλεγα τα κόκκινα
σαν έβγαινα με κεραυνό
να κάνω βόλτα

μου πήγαιναν τα κόκκινα
και δίπλα του καμάρωνα
σαν αστραπή!

Α ναι, και κόκκινο ασορτί κραγιόν
μα μου το έβγαζε
με τα φιλιά του!

Βαρεμένη με φώναζαν
γιατί με έρωτα ήμουν μπλεγμένη

θα σε κάψει, μου έλεγαν

δε χαμπάριαζα Χριστό
εγώ το είπα μια φορά!

«από κεραυνό θα πάω»

γι αυτό ποτέ δεν βγάζω
τα κόκκινα από πάνω μου

να μ’ έβρει έτοιμη
σαν θα ’ρθει η ώρα…

Πελαγία Σ. Κουκίδου

Δείτε τη σελίδα της Πελαγίας Σ. Κουκίδου (Αντικλείδι) στο Stixoi.info

Στον ίδιο δρόμο μόνοι

Ήρθες στο φως μια Κυριακή χωρίς φεγγάρι
Διάλεξε σώμα η ψυχή για να βιράρει
κι όμως δεν ρώτησες πού φτάνει η ζωή όταν περνάει

Στο σκηνικό το στοιχειωμένο σου καράβι
και ένας φάρος που τα λάθη σου ανάβει
Την ανεμόσκαλα του χρόνου δρασκελίζεις σαν χαράζει

Κοιτάζεις πίσω τη στεριά που ξεθωριάζει
και το κορίτσι που μαζί σου δεν θα πάρεις
Πάντοτε θα' σαι μοναχός σ' αυτή την ρότα που σ' αλλάζει

Γίναν οι μέρες σκοτεινές σαν άγρια βράδια
Σέρνουν μακριά, ποτέ δεν πιάνουνε λιμάνια
κι εσύ γυρεύεις μια σκιά για να πιαστείς και περηφάνια

Ξάφνου μπροστά ένα νησάκι ξεχωρίζει
ίδιο μ' αυτό που στα σεντόνια ζωγραφίζεις
Ένας παράδεισος που ψάχνει η καρδιά όταν λυγίζεις

Τότε ξανά ο καπετάνιος ρότα αλλάζει
και το καράβι προς τα πίσω πια σαλπάρει
«Έχουν πληρώσει φίλε την επιστροφή», θα σου φωνάξει

Η προκυμαία πλησιάζει μα λυπάσαι
Όλοι σε ξέχασαν μ' ακόμα τους θυμάσαι
Τέλος και αρχή μέσα στην ίδια φυλακή, γιατί φοβάσαι;

Βάζεις στις πλάτες τη στολή που σου ταιριάζει
να ξαναγγίξεις τη στεριά όμως διστάζεις
κι ένα παιδί που μες στα μάτια σε κοιτά, πόσο σου μοιάζει

Θα' θελες να 'σουν ζωντανός να του μιλήσεις
Είσαι κοντά μα δεν μπορείς να το αγγίξεις
Κρύβει στους χάρτες του εκείνο το νησί μα θα γυρίσει...

Γιώργος Δημακάκος

Δείτε τη σελίδα του Γιώργου Δημακάκου (Φλοίσβος) στην ιστοσελίδα Stixoi.info

Δείτε το κανάλι της φίλης μας, Χριστίνας Γεραλή - όπου αναρτήθηκε το παραπάνω βίντεο - στο You Tube

Μοιρολόγι - Γρηγόρης Κονιδάρης, Παναγιώτης Τουμάσης

Βελτιώσαμε το κλιπάκι (το παλιό αποσύρθηκε).

Θυμήσου τον Σεπτέμβρη - Σπανός, Παπαστεφάνου, Καρράς

Χαρείτε αυτό το μοναδικό τραγούδι... Κι αν θα θέλατε να το απολαύσετε και με τη φωνή της Γιοβάννας - ύστερα από την υπέροχη ερμηνεία του Κώστα Καρρά που παραθέτουμε εδώ - επισκεφθείτε το κανάλι του χρήστη Kubarobebeka, που μας εντυπωσίασε με την εξαιρετική δουλειά του!

Κεμάλ - Αλίκη Καγιαλόγλου

Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις
Ποίηση: Νίκος Γκάτσος
Ερμηνεία: Αλίκη Καγιαλόγλου

Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ, ενός νεαρού πρίγκηπα, της ανατολής απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού, που πίστεψε πως θ' αλλάξει τον κόσμο. Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη
μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι,
μουχλιασμένο το νερό.
Στη Μοσσούλη, στη Βασσόρα,
στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα
της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι
και γενιά βασιλική,
αγροικάει το μοιρολόι
και τραβάει κατά 'κεί.
Τον κοιτάν οι Βεδουίνοι
με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει,
πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι
του παιδιού την αφοβιά,
ξεκινάν με λύκου δόντι
και με λιονταριού προβιά.
Απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη
κι απ' τη γη στον ουρανό,
κυνηγάν τον αποστάτη
να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη,
σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη
να του βάλει την θηλιά.
Μαύρο μέλι, μαύρο γάλα
ήπιε εκείνο το πρωί,
πριν αφήσει στην κρεμάλα
τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες
μ' ένα κόκκινο φαρί,
στου παράδεισου τις πύλες
ο προφήτης καρτερεί.
Πάνε τώρα χέρι-χέρι
κι είναι γύρω συννεφιά,
μα της Δαμασκού τ' αστέρι
τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα, σ' ένα χρόνο,
βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο
λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«Νικημένο μου ξεφτέρι,
δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι
πάντα ο κόσμος προχωρεί».

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.

Εύα Κάσσιντυ - Το βαλς του Τενεσσί

Εκτός εποχής

Γκρίζα τα νέφη

Σήμερα σ' ερωτεύτηκα ξανά

Σήμερα σ' ερωτεύτηκα ξανά
και τα λόγια μου παγιδευτήκαν
στα δίχτυα των ματιών σου
και να φύγουν δε θέλουν
ούτε και μπορούν
κι από πόθο σπαρταρούν
σαν ψάρι που βλέπει τη θάλασσα
και θέλει να την κολυμπήσει απ’ άκρη σ’ άκρη.

Σήμερα σ' ερωτεύτηκα ξανά
κι έγινα φύλλο
και το θροίζει η αγάπη
και το κουνάει στις ριπές της
και το ταρακουνά
στον άγριο πόθο του φυσήματος
σαν όνειρο
που διαδηλώνει τη φωτιά του
στις λεωφόρους της πραγματικότητας.

Σήμερα σ' ερωτεύτηκα ξανά
και ξεχύνομαι στης τρέλας την πλαγιά
όπως πέφτει απ’ τα σύννεφα η βροχή
και το νερό από βουνοκορφή
και γίνομαι καταρράκτης
στην αγάπη μου να σε λούσω
εκεί να παίξεις, να τρέξεις, να κρυφτείς.
πίσω απ’ τις φυλλωσιές του έρωτα
κι εγώ ολοένα να σε βρίσκω
και να σ’ αγκαλιάζω.

Κι η πέννα κυλάει στο χαρτί
λέξεις γράφοντας για να σε πλησιάσει
μα η μορφή σου γίνεται καπνός
στο στερέωμα του έρωτα
και πάλι την κυνηγάω

σαν το μεγάλο ποίημα
που χρόνια τώρα προσπαθώ
να γράψω
μα δεν τα καταφέρνω.

Βασίλης Μ. Κομπορόζος

Κάντε κλικ εδώ για να αγοράσετε βιβλία του κου. Βασίλη Κομπορόζου μέσω της ιστοσελίδας perizitito.gr.

Κάντε κλικ εδώ για να δείτε ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα για τον κο. Βασίλη Κομπορόζο στο διαδίκτυο.

Δικαίωσις - Κώστας Καρυωτάκης, Χρήστος Θεοφιλάτος

Οι Κυριακές των Κυριακών

Ποίηση: Πελαγία Κουκίδου
Δημιουργία βίντεο: Χριστίνα Γεραλή

Κανάλι στο You Tube

Σκόνη

εκεί


Πως γίνετ’ η ανηφοριά
και θέλγει σα μαγνήτης
κρύφια με ζήλεψε τροχιά
και μ’ έριξε στη γη της.

Πικρό και μαύρο το πιοτό
στου Τάνταλου τα στέκια
οι κάμποι χόρτασαν στρατό
μα λείψαν τα τουφέκια.

Τα μονοπάτια ένας ιστός
με πιάνουν και τα βρίζω
κανείς δεν είν’ εδώ γνωστός
τα δέντρ’ αναγνωρίζω.

Τ’ αστέρια φέγγουν για πολλούς
μα σ’ έναν, σαν το χιόνι,
απ' όλους τους μοναχικούς
θα πέσει λίγη σκόνη.

Νύχτωσε κι άστρο μακρινό
κάπου σκορπάς τ’ ασήμι
κι η σκόνη αυτή που κουβαλώ
θα ’ναι απ’ το καλντερίμι.

Γίνε βροχή κι αν καταπιείς
τον κουρνιαχτό το γκρίζο
σ’ έρημες στράτες θα με δεις
πόσο γυμνός βαδίζω.

Ζάχος Κανταδόρος