Απόψε το χιόνι, δυο μέτρα το στρώνει
και κάθεται μόνη κι η νύχτα πυκνώνει,
μες στ’ άδειο της σπίτι, σαν έρμο σπουργίτι
η Ηρώ, που ήρθε εδώ από την Κρήτη.
Απέναντι μένω, μα χρόνους δε βγαίνω,
στο σπίτι το ξένο, ποτέ δεν πηγαίνω,
κοιτάζω το φως της, της θλίψης της γνώστης,
λες κι άνθρωπος να ’μαι δικός της.
Σαν ίσκιος γυρνάει, σαν ίσκιος περνάει,
κουρτίνες μεριάει, μονάχα το Μάη,
μια μέρα, θυμάμαι, τής φώναξα: «Πάμε;»,
πως μ’ άκουσε, Θε μου, φοβάμαι.
Να πάλι, που εκείνη την κόμη της λύνει
και σαν τη σελήνη, ξαπλώνει στην κλίνη,
μυριάδες αν ήσαν, που την αγαπήσαν
να ζήσει μ’ αυτούς δεν την πείσαν.
Ουρλιάζει τ’ αγέρι, σηκώνει το χέρι,
τη βλέπω – το ξέρει, την νοιώθω για ταίρι,
μού γνέφει πως, «γεια σου»· αγάπη μου στάσου,
την Κρήτη να δεις στα όνειρά σου.
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου