Το δικό μου έπος

Το δικό μου έπος
δεν θα ’ναι μεγάλο πιθανώς.
Το δικό μου έπος
δεν θα γεμίζει πολλές σελίδες
κι ίσως χαθεί
στους υπονόμους του χρόνου.

Αχ, ανάγκες βαρίδια
- και σπαρταρούν τα φτερά μου -
να νικήσω θέλω τη βαρύτητα
και τους φθαρτούς της νόμους
Οδυσσέας στον ουρανό μου να πετάξω.

Έπη διάβασα πολλά
και πόσα έπη άραγε
δεν τα πήρα καν χαμπάρι
στα ογκώδη βιβλία των δρόμων.
Αχ, πόσα έπη χάθηκαν
σα δροσερό γάργαρο νερό
που τ’ αφήσαμε βορά στη θάλασσα
γιατί χρόνο δεν είχαμε
να τα πιούμε
ή σαν έναστρη νυχτιά
που αντί ν’ ακούσουμε τον παλμό
προτιμήσαμε απλά
να τη φωτογραφήσουμε
και πόσα ερήμωσαν πριν ανθίσουν
σαν καρδιές που δεν τόλμησαν
να δείξουν αγάπη στον εχθρό
κοινωνώντας νεύμα
Θεανθρώπινο.

Αχ καρδιά αγύμναστη
έπος να σηκώσεις
κι ίσως έπος τελικά
να ’ναι κι ένας στίχος
που γίνεται παντιέρα
κόντρα στις θνησιμαίες λέξεις
και το σάπιο φαρμάκι τους.

Κι ίσως το έπος να με περιμένει
στις κατακόμβες της ψυχής
έτοιμο να πλυθεί στη φωτιά
της τόλμης και της λευτεριάς!

Βασίλης Κομπορόζος