Ποιήματα του Στέφανου Α. Αγάθου

Παραθέτουμε δυο ποιήματα ενός παλιού, καλού μας φίλου, του Στέφανου Α. Αγάθου, τα οποία βρέθηκαν κατά τύχη σε μια φθαρμένη κασέτα με τραγούδια… Τα συγκεκριμένα ποιήματα έχουν μελοποιηθεί από τον συνθέτη Βασίλη Αντωνόπουλο και τραγουδήθηκαν από την Εύη Ντίκου, το πρώτο μάλιστα – το «Σαν όνειρο» – προβλήθηκε στην κρατική τηλεόραση για τα προκριματικά της Eurovision, τη χρονιά που ο διαγωνισμός διεξαγόταν στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Δυστυχώς, μόνο σκόρπιους στίχους συγκεντρώνουμε από το έργο του ποιητή Στέφανου Α. Αγάθου, καθώς πάει καιρός που χωρίς κανένα αποτέλεσμα προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του…

Σαν όνειρο

Στο σώμα μου πληθαίνουνε του χρόνου οι πινελιές,
οι σκέψεις μου ξεφεύγουνε τα βράδια πιο πικρές…
Δεν ξέρω, δε θυμάμαι πια να ζω
κι όλα μού φαίνονται σαν όνειρο.

Τους πόθους με την κλωστή αφήνω στο πλεκτό,
το βελονάκι με ρυθμό κεντάει το πέλαγο…
Δεν ξέρω, δε θυμάμαι πια να ζω
κι όλα μού φαίνονται σαν όνειρο.

Θα γείρω εδώ στην κουπαστή, λίγο να κοιμηθώ,
μπορεί να δω στον ύπνο μου εκείνον που αγαπώ…
Δεν ξέρω, δε θυμάμαι πια να ζω
κι όλα μού φαίνονται σαν όνειρο.

Στέφανος Α. Αγάθος


Μια Κυριακή στη βροχή

Μια Κυριακή στη βροχή, με σβηστά τα φώτα
κι η μουσική μακρινή, σαν τα γεγονότα,
που προσπερνούν, σε κοιτούν και πατούν την κόρνα,
μια Κυριακή στη βροχή, με σβηστά τα φώτα.

Στην αμμουδιά τα παιδιά, σαν τα χελιδόνια,
πλέκουν φωλιά στην καρδιά, μ’ άστρα και μπαλόνια
και σού γελούν, σε τραβούν σε ονείρου ρότα,
μια Κυριακή στη βροχή, με σβηστά τα φώτα.

Στέφανος Α. Αγάθος