Ιστός επάλιωνε αμερικανικός,
πεδία αλλάζαν οι ουρανοί πάνω τρεχάτοι,
φονιάς που εξύπναγε, ο μασκοφόρετος
κι η κατοικία του, κι αυτή δεν κλείνει μάτι.
Μια κόρη γδύνεται πιο κει, στη σιγαλιά
κι άσεμνα σφίγγεται ένας νέος στο κορμί της,
μες στη βραδιάτικη ησυχία του φονιά,
που ’ναι δικιά του τούτη η ερημιά της φύσης.
Σε κτήμα που ’χε απ’ το αίμα ποτιστεί,
νεαρών πολύ μακριά απ’ το σπίτι κοιμηθέντων,
απόψε η γης η χωματένια έχει ανοιχθεί
και τον τραβούν γροθιές των αδικοπαρμένων.
Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος
(Από το βιβλίο του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου, "Καφές με θέα στην Κόλαση"). V.M.!
2 σχόλια:
Παρά τη διχογνωμία (στην ψηφοφορία) για το αν αρέσει ή δεν αρέσει το συγκεκριμένο ποίημα, εγώ προσωπικά το θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ο τρόπος, ο λόγος, η τολμηρή οπτική γωνία, ενσταλάζουν στην ψυχή μου ως αναγνώστη ένα παράξενο - και ίσως ευχάριστα αποκρουστικό (!) - μυστήριο.
Χαίρομαι που το γραφτό αυτό που είναι ιδωμένο από τη σκοπιά του φονιά κυρίως, δυσαρέστησε ορισμένους η και πολλούς ακόμα αναγνώστες της ιστοσελίδας. Αλλοίμονο μας οι γραφιάδες αν γράφαμε για να μας επαινούν και μόνο το κοινό και οι εκάστοτε κριτικοί. Αφήνω αυτές τις γραφές στους Νομπελίστες μας και στους μαθητές τους.Ευχαριστώ και τους μεν και τους δε. Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος.
Δημοσίευση σχολίου