Παρασκευή, Ιουνίου 04, 2010

Έγκλημα στο πάρκο (απόσπασμα)


Σε σκότωσα…
Φαρμακώθηκα…
Πού να σταθώ;
Η γη δε με χωράει.
Τα μάτια μου γέμισαν άβυσσο.
Λάθος παραμύθι γράψαμε, Άγαλμά μου.
Ίσως το πεπρωμένο να το απαιτούσε,
Ίσως…
Προσπαθώ τώρα ν’ αποδεχθώ τη συντέλεια.
Τι θ’ απογίνει η γη
δίχως το φως της αγάπης μας;
Πόσο ν’ αντέξει κανείς
τέτοια πραγματικότητα;
Ο καημός καίει βαθιά ως το κόκαλο.
Η Κόκκινη Παπαρούνα σπαρταράει στο Πάρκο.
Συναισθήματα ματωμένα και ματαιωμένα…
Πού χάθηκαν οι αμίλητες λέξεις σου;
Ω, Μοίρες δύστροπες!
Βαριά η ψυχή μου, σκοτισμένη.
Οργώνω τη νύχτα με λυγμούς,
αγγίζοντας το λυσίκομο πόνο
στη φτερούγα του στίχου.

Ο βόγκος της ψυχής μου
ξεφεύγει απ’ τα όριά του.
Πέφτω στη γη γονατιστή.
«Γιατί», ρωτώ;
Ύστερα πάλι σιωπώ.
Δε βρίσκω λέξεις, ούτε υπαινιγμούς.
Σε συνέθλιψα, είδωλό μου,
με τη σιδερένια μπότα της αξιοπρέπειας.
Σε λίγο,
θα ξεκινήσει η πομπή του ενταφιασμού σου,
μαζί με της ψυχής μου.
Να σε φροντίζω στον Άδη…
Να σου λέω: «Μη… μη…»
– Πάντα υπερπροστατευτική.
Το σύνδρομο της μάνας –.

Παναγιώτα Ζαλώνη

(Από το βιβλίο ποίησης της Παναγιώτας Ζαλώνη, "Έγκλημα στο πάρκο", εκδόσεις "Ατέρμονο", Αθήνα 2007).

2 σχόλια:

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΜΠΟΡΟΖΟΣ είπε...

Συγκινητικό ποίημα με αληθινούς στίχους και κάποιους υποβλητικούς όπως, τα μάτια μου γέμισαν άβυσσο,
οργώνω τη νύχτα με λυγμούς

Ανώνυμος είπε...

θα συμφωνήσω με τον φίλτατο κύριο Κομπορόζο ως προς τους συγκεκριμένους στίχους και μόνο όμως . Είναι όντως μεγαλειώδεις και ειλικρινείς.

Στράτος Καλλιφρονάς.