Η επανάσταση δεν έγινε...

Στο δρόμο τ’ αυτοκίνητα κυλάνε,
σαν ένας χείμαρρος ορμητικός,
θλιμμένα τα ραδιόφωνα μιλάνε
κι ύστερα πέφτει, Θε μου, ο γενικός.
Αναρωτιέσαι σιγανά, «τι να ’ναι»
κι αρχίζει να σε πιάνει πανικός,
στο διπλανό διαμέρισμα πεινάνε,
μα τώρα πια και συ ’σαι νηστικός.

Ποιος φταίει για τούτη την κατάσταση;
Θέλεις να κάνεις επανάσταση! Όμως…

Λουφάζεις τυλιγμένος στην κουβέρτα,
τη χιλιομπαλωμένη, την παλιά,
φοβάσαι του χιονιά τα σούρτα-φέρτα,
όπως το γκρίζο χρώμα στα μαλλιά.
Φωνές απέξω, ταραχές αβέρτα,
κοιτάς από τις γρίλιες. Κιχ! Μιλιά!
Ο γείτονάς σου βγαίνει με μια μπέρτα
και τον πυροβολούνε στα σκαλιά.

Ποιος φταίει για τούτη την κατάσταση;
Κάποιοι σηκώνουν επανάσταση! Όμως…

Μετράς τα λόγια, σκέφτεσαι τον νόμο,
δηλώνεις ήσυχος, νομοταγής,
κάνεις για φίλο σου τον αστυνόμο
που ξάπλωσε πεντέξι καταγής.
Αδιάφορα σηκώνοντας τον ώμο,
μπαίνεις ξανά στ’ αμάξι κι οδηγείς,
θυμώνεις με των ντουφεκιών το φλόμο
και μ’ όλους τους αδούλωτους της γης.

Ποιος φταίει για τούτη την κατάσταση;
Πότε θα κάνεις επανάσταση; Βλάκα…

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης