Τα χιονισμένα δέντρα της Εδέμ,
ανάβουν τα λαμπιόνια τους το βράδυ,
μα κάποιο αιώνια μένει στο σκοτάδι,
να το ’χουν οι Πρωτόπλαστοι τοτέμ.
Θα το γνωρίσεις, σε μια ομίχλη κρεμ,
είναι βαριοί, κατάφορτοί του οι κλάδοι,
στου Παραδείσου το παχύ λιβάδι,
μόλις η φτώχια σού παγώνει το αίμ’.
Χριστούγεννα και τ’ άστρο της Βηθλεέμ,
δε βγαίνει πια, στον ουρανό σημάδι,
κρύβουν ψωμιά των σκουπιδιών οι κάδοι
κι αντιλαλούν οι δρόμοι, τεριρέμ.
Της γης η φτιάξη, αντέμ και παπαντέμ,
εγίνηκε με μέτρημα κι αλφάδι
κι απόμεινε μια στάλα απολειφάδι,
για τους ανθρώπους να πλαστούν μπαρέμ.
Εμείς τα φταίμ’, εμείς όλα τα φταίμ’,
με τα έργα μας τ’ ανίερα, τ’ αυθάδη,
μέχρι της ζωής μας να σωθεί το λάδι,
θα λένε για λιτότητα στα Εφ-Εμ.
Έτσι συμβαίνει πάντα στην Εδέμ,
οι κολασμένοι πέφτουνε στον Άδη,
η Εύα γυμνή πηγαίνει στο πηγάδι
και συναντά τον Όφι σου, Χριστέ μ’.
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου