Λόγια τρυφερά

Από ποιο παραμύθι
ήρθες στη ζωή μου;
Ξέρω...
Απ' αυτό που δε γράφτηκε ακόμα στα βιβλία
που έχει ωραία αρχή
και δεν έχει τέλος.
Σ' αγαπώ
χωρίς τέλος

Γρηγόρης Κονιδάρης

Αλεξανδρούπολη: Ένα ελληνικό ορόσημο

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Dedeağaç, η «πόλη του παππού»! Αυτό, στα ελληνοτουρκικά λεξικά σημαίνει η ονομασία. Ήταν μια κοσμοπολίτισσα, πάνω σε έναν μεγάλο εμπορικό κόμβο χτισμένη, με τους κατοίκους της ανάκατους κατά την τουρκοκρατία· τούρκους και ρωμιούς! Δεδέαγατς τη λέγανε, στον ζυγό των Οθωμανών· Δεδέαγατς, στη βουλγαροκρατία· Δεδέαγατς κι ως το 1920, την μαύρη εκείνη ώρα που πέθανε ο ελευθερωτής της, ο βασιλιάς Αλέξανδρος και τής δώσανε τιμητικά τ’ όνομά του: Αλεξανδρούπολη!

Ο Φάρος της, ουδέποτε έπαψε να φωτίζει παρήγορα πέρα μακριά – 24 ναυτικά μίλια ίσαμε! – το δικό μας πέλαγο. Το Αιγαίο μας. Καίγοντας τότε ασετιλίνη (απ’ το 1880 ως το 1973) και σήμερα, ρεύμα ηλεκτρικό. Μπορεί να μην έφτασε ποτέ στην αίγλη το αδερφάκι του, τον άλλο Φάρο, της Αλεξάνδρειας, μπορεί καμιά Υπατία να μην πέθανε μπροστά του, αλλά πόσες καρδιές ντόπιων και ξένων δεν αιχμαλωτίστηκαν, πόσα καράβια δεν διόρθωσαν τη ρότα τους και πόσες νέες και νέοι δεν έκλεισαν εκεί το πρώτο ραντεβού τους!

Εκεί μπορεί και συ να βρέθηκες κάποια στιγμή, Έλληνα, νεοέλληνα: τουρίστας, στρατιώτης, περαστικός!... Λίγο πιο δεξιά σου, είναι τα σύνορα. Λίγο πιο πάνω, πάλι τα σύνορα. Μα, στ’ άλλο σου χέρι και στον νοτιά, απλώνεται απλόχερα ολόκληρη η ελληνική ψυχή! Αν δεν το αισθάνθηκες – έτσι βιαστικός που θα ήσουν – ωστόσο το αισθάνονται νύχτα και μέρα οι ακρίτες κάτοικοί της… Και καμαρώνουν γι’ αυτό! Τους κάνει πολύ δυνατούς, σχεδόν υπεράνθρωπους. Αγκαλιάζουνε, βλέπεις, τη χώρα ακέρια· μέχρι την Κρήτη και την Κύπρο μας!

Φαντάζεται κανείς εύκολα πώς τα περνούν κει πάνω… Ποιοι πόθοι, ποιοι φόβοι, πόσες αγωνίες. Υπάρχει μια μυστήρια τηλεπάθεια, που μας ενώνει τον έναν με τον άλλον τους Έλληνες, σάμπως ν’ ανήκουμε στο ίδιο σώμα. Έτσι ξεπερνάμε τα δύσκολα! Έτσι τα καταφέρνουμε πάντα στο τέλος. Μπορεί ο παππούς να μην κάθεται πια κάτω απ’ το δέντρο του… Και να μη συμβουλεύει τα παιδιά του… Αλλά, ένας νοερός παππούς δεν έπαψε να καθοδηγεί τα βήματά μας! Άγιος; Ίσως… Γιατί να μην έχει κι η Ελλάδα έναν άγιο δικό της, καταδικό της;

Η Αλεξανδρούπολη, στις μέρες μας, αποτελεί ορόσημο. Ελληνικό ορόσημο και σημαδούρα. Η δύναμή μας προέρχεται από πάνω! Πάνω – λέει ο θρύλος – ζουν οι απόγονοι του Ηρακλή! Ορθώνουνε τ’ ανάστημά τους για μας, τους υπόλοιπους… Κι ο πολιούχος τους, αν ρωτάτε; Ο άγιος Νικόλαος…

Αυτά για την Αλεξανδρούπολη, μόνο…

Ποσειδωνιάται

Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλπω το μεν εξ αρχής Έλλησιν ούσιν εκβαρβαρώσθαι Τυρρηνοίς ή Pωμαίοις γεγονόσι και τήν τε φωνήν μεταβεβληκέναι, τά τε πολλά των επιτηδευμάτων, άγειν δε μιάν τινα αυτούς των εορτών των Ελλήνων έτι και νυν, εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρχαίων ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυράμενοι προς αλλήλους και δακρύσαντες απέρχονται.

AΘΗΝAΙΟΣ

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες —
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.

K. Π. Καβάφης

Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993

Σαν μια παράσταση

Σαν μια παράσταση καλοστημένη,
σε κάποιο θέατρο στην Αθηνάς,
πολιτικάντηδες γραβατωμένοι,
ζητούν την ψήφο σου. Κι εσύ πεινάς!...

Σού λένε ψέματα να τους πιστέψεις,
«όχι», φωνάζουνε, «περνάς καλά!»,
μες στο κεφάλι σου, μέσα στις σκέψεις,
καθείς ακάλεστος μπαίνει· μιλά!...

Άκου τα κλάξον τους και τις φανφάρες,
τους μισθοφόρους χειροκροτητές,
είν’ εξουσιομανείς! Άτιμες φάρες,
σε σένα ρίχνουνε τα λάθη: «Φταις»!...

Βάζουν το δάχτυλο μέσα στο μέλι,
βάζουν το χέρι τους ως τα βαθιά,
και το ποδάρι τους, χώνουν εντέλει,
να φάν’ οι φίλοι τους. Να φάει κι η θεια!...

Κι αναρωτιέσαι συ, «τι μού συμβαίνει,
μήπως γελάστηκα και δεν πεινώ;»,
κάτω στο Σύνταγμα κάποιος πεθαίνει,
είναι καλύτερα στον ουρανό!...

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

7ος Διαγωνισμός Ποίησης, του Ωδείου Φουντούλη

Το Ωδείο Φουντούλη διοργανώνει τον 7ο Διαγωνισμό Ποίησης Βόλου, στον οποίο μπορούν να λάβουν μέρος ενδιαφερόμενοι κάθε εθνικότητας, ενήλικες, μαθητές, ακόμη και παιδιά.

Ο Διαγωνισμός καλύπτει όλες τις κατηγορίες ποίησης και στιχουργικής και δίνει την ευκαιρία στους δημιουργούς να προβάλλουν τη δουλειά τους και να διακριθούν.

Τα προηγούμενα χρόνια στον ίδιο διαγωνισμό βραβεύθηκαν αξιόλογοι ποιητές και στιχουργοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Μέχρι σήμερα, μελοποιήθηκαν βραβευμένα ποιήματα των ποιητών:

Μάρω Βλαχάκη, Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου,
Αναστασία Γκίτση, Νικ. Καρίμπας, Κυριάκος Κυτούδης,
Χάρης Μελιτάς, Ουρανία Κανιούρα, Μιχάλης Μπάστας,
Δέσποινα Τσαούσογλου, Ελένη Μωυσιάδου, Κων. Ποζουκίδης, κ.ά.

Δηλώσεις Συμμετοχής μέχρι 25 Απριλίου 2012

Πληροφορίες στο τηλέφωνο 24210 39930, καθημερινά 6.30 - 8.30 μμ.
e-mail: info@foudoulis.gr
web page: Foudoulis.gr