Μεταίχμιο

Στο διπλανό δωμάτιο
το ζεστό στήθος μια γυναίκας
μωρού ανάσες το αγκαλιάζουν.

Στο διπλανό δωμάτιο
συνουσιάζονται του ποιητή οι λέξεις
και με τις νότες του
συνθέτει συμφωνίες
στα κράσπεδα της μοναξιάς του.

Ζω
στο ενδιάμεσο δωμάτιο.
Τις νύχτες
οι μελωδικές ανάσες τους με νανουρίζουν.
Τις νύχτες
ονειρεύομαι τους τοίχους των ανθρώπων
κάποτε να σπάσω.

Στην πραγματικότητα
εγκυμονώ ένα μωρό
που όνειρα θηλάζει
και έναν ποιητή άδοξο
φυλώ
κάτω απ’ το λαβωμένο στήθος μου.

Νόπη Χατζηιγνατιάδου