Μάννα μέση, μην κλαις και κλαίω,
τα καλοκαίρια συγνώμες και καίω,
τις μέριμνες μνήμες που χάθηκαν κει,
παιδομάνι εικόνες από μεσημέρια
λιόχαροι άνδρες, γυναίκες, στον κάμπο πανέρια
ακάματη, ακοίμητη γη
Μάννα μην κλαις θα λυγίσω
δος μου εργάτη τον σπόρο να ζήσω
ελεύθερος στην επώαση της Μεσαριάς
εραστής στα περιβόλια, που ανθίσανε μάννα
ο Ανδρέας, ο Ευαγόρας, η Άννα
κάθισαν σαράκι σε μια γωνιά της καρδιάς
Μάννα μην κλαις όσο τρέχουν
λάγνα νερά, σαρκοφαγίες, αντοχές, χρόνοι αντέχουν
Κερύνεια, Αμμόχωστος, Μόρφου, Βαρώσι
αλλάζουν, λειψοί χειμώνες, Φθινόπωρα φτάνουν
την Άνοιξη πρόσφυγα γεννούν και νιόπαιδα πιάνουν.
τι όμορφος πούνε ο φευγάτος παππούς στο καρότσι!
Μάννα πηγή, μην κλαις δεν θέλω να φύγεις
διαθήκη από πρόσφορες μνήμες στον κόσμο ν’ ανοίγεις
τι να μου αφήσεις;
τον πέτρινο φούρνο, τις υποπόδιες στάχτες, τις λεμονιές
τις λαξευτές αναλύσεις, τις αόρατες λύσεις, τις λησμονιές
Μάννα μου κλάψε πριν δύσεις.
Δημήτριος Βενέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου