Κάποιες στιγμές που χάνονται μαζί μας
βαθειά στην κοιμισμένη γη
σκορπίζονται όπως η ψυχή μας
σαν μαύρη στάχτη στην καμένη γη.
Νομίζω πως μιλούν με τ’ έγκατά μας
και με των δένδρων τα ριζώματα
ανθούνε σαν καρποί, μες στ΄ αίματά μας
του φθινοπώρου τα φυλλώματα.
Την πλάτη μας χτυπούνε κι αντηχούνε
τα γέλια πάν, στων τάφων την σιγή
και φτάνουν στις καρδιές όσων πονούνε
γιατί έχουν γίνει βράχοι μοναχοί.
Δημήτριος Βενέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου