Μόλις το χθες περάσει από το σπίτι
θα βρει την πόρτα του κλειστή.
Το μάνταλο σαν την λεπτή λεπίδα
θα πέσει στο πεζούλι με ορμή.
Η γλάστρα θα θυμίζει την μορφή της,
το χώμα στην αυλή θανατερό.
Δροσίζονται οι αναστεναγμοί της,
αιώνιο, τρεχούμενο νερό.
Το γέλιο δεν θ’ αλώνει την φωνή του,
ο ήχος απ΄ το φως δεν θ’ ακουστεί.
Ακούγεται το αχ και οι λυγμοί του,
στους λόφους της Καμπούλ, άσπροι σταυροί.
Δημήτριος Γκόγκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου