Έτσι περνούσε η Άνοιξη

Στο χωριό είχα
ένα κορίτσι με κλειστά μάτια
κουρδισμένη εποχή
κάτω από το μαξιλάρι μου

και θυμάμαι πολύ καλά
πως το είχα κρύψει
το μυστικό από τον παππού μου

κάθε που ξημέρωνε το κορίτσι
πήγαινε κρυφά και
μπόλιαζε τις ροδιές του περιβολιού
δίπλα από τα χαμηλόστεγα
Κοτέτσια με τις κότες που
καθάριζαν από τις περιττές πέτρες
το μπαλωμένο πάτωμα με τις ρυτίδες
πού έσταζαν πύο της ξενιτιάς

Η θάλασσα στο χωριό
δεν είχε φτάσει ακόμα και
παρ’ όλο που χτυπούσα τα σύννεφα με τις πέτρες
και τις τσουγκράνες ποτέ δεν έβρεχε περισσότερο.

Τα καράβια μου έρμαια του ξεροπόταμου
έπαιρναν τις ονειρώξεις
και τις μπατάριζαν
στον πρώτο καταρράκτη.

Έτσι κυλούσε η Άνοιξη κυρίως
και το Φθινόπωρο με τις πρώτες άχρωμες βροχές
που ήθελα να έχουν το χρώμα του ήλιου.

Δημήτριος Βενέτης