Η άρπα

Κι αν ηχούν αυτής της άρπας οι χορδές,
η λαλιά της δεν ακούγεται καθόλου.
Και τα δάχτυλα της κορασίδας – δες! –
σιγαλά φτερούν στο φως τ’ ουράνιου θόλου.

Σαν νευρώνες λαστιχένιοι που πονούν,
πάλλουνε στου παλκοσένικου τα φώτα.
Να σού σφίγγουν τα μηνίγγια και τον νουν,
δίχως ούτε μια να λευτερώνουν νότα.

Μα, παρόλα αυτά, συ ακούς τη μουσική,
στο μεταίχμιο τ’ ονείρου και της ζήσης.
Ένας έρωτας ’κεί μέσα κατοικεί,
που δεν είχες την καρδιά να τον ζητήσεις.

Κάποιοι νιώθουνε στα σωθικά θυμό,
εταξίδεψαν, αλλ’ ήχο δεν ακούσαν.
Είναι τόσοι, να ξεχνάς τον αριθμό
κι άλλοι τόσοι πριν τον ερχομό σου που ’σαν.

Νύχτα-μέρα, μέρα-νύχτα αρμονικά,
πάντα η ίδια παίζει, αιώνια μελωδία.
Λες κι η αρπίστρια την φθορά κατανικά,
λες και μι’ άλλη κι όχι αυτή ήταν στην κηδεία.

© Παναγιώτης Τουμάσης