Είναι κάτι νύχτες

Είναι κάτι νύχτες που στήνουν γέφυρες
και κρεμάνε τις σκέψεις στο στήθος.
Αρμενίζουνε.
Στριφογυρνούν ως έρμαια στα φαράγγια
και στις θολές γωνιές των κρεβατιών
ο ιδρώτας και η μυρωδιά
από την πανσέληνο.
Ο πίρος θα λασκάρει, θα χυθούν το μελάνι και ο έρεβος
να γεμίσουν τις τσακισμένες γούβες στο στρώμα.
Και συ θα μιλάς, θα μιλάς συνέχεια,
σαν δασκάλα Θεά
σαν Θεά μου!
Να κλείνω τα μάτια και ν’ ανοίγω τις παλάμες
να μην δεχτώ το λόγο σου, μα μόνο την απαλή επιταγή
της ανάσας σου.
Να λουστώ και να γίνω μπλε από το χρώμα του πρωινού.
Να ξεπλύνω το μελάνι και το βαθύ.
Να διαλύσω την χώρα που σχηματίστηκε από τις κινήσεις των ποδιών σου,
να γίνω μετανάστης της.
Είναι κάτι νύχτες που δεν ονειρεύομαι μα αγγίζω.
Δεν λέω ποτέ καλή νύχτα, γιατί ξαγρυπνώ μαζί της.
Εσύ αποκαμωμένη, απ΄ της πορείας του έρωτα
και τις τύψεις του πάγου,
αργείς να καταλάβεις.
Ανοίγεις σαν δασκάλα Θεά, σαν Θεά μου
και μιλάς.
Θα μιλάς.
Αλλάζουν οι χρόνοι στα λόγια σου, αλλάζουν κι οι χρόνοι στο κορμί σου.
Και μιλάς.
Θα μιλάς, χάνοντας τις ηλικίες,
ανάμεσα στο μελάνι και τον έρεβο, ανάμεσα στην σελήνη
και το πλατάγιασμα του ήλιου,
μέσα στις μπουκωμένες γούβες αλατιού.
Αυτές τις νύχτες αγγίζω και τρέμω.

© Δημήτριος Γκόγκας