Αργοπεθαίνει το δείλι

Κάθεται μόνη στο μπαλκόνι το δείλι
βλέπει την θάλασσα να ξεμακραίνει
δεν έχει κάποιον γράμμα να στείλει
το κύμα, δάκρυ της, δεν το χορταίνει

κάποτε-κάποτε λουλούδια κόβει,
θέλει γεμάτα τ’ ανθοδοχεία
στο γκρίζο εκείνη, κείνα στην νιότη
των αρωμάτων, στ’ ανθοπωλεία!

Το δείλι χάνεται μες στην προβιά του
και κείνη το χέρι στο μάγουλο βάζει,
στο πεζοδρόμιο είναι, όχι σιμά του,
στο χρώμα εκείνο που την τρομάζει.

Κοιτάζει-κοιτάζει μυστικά μες στα μάτια,
τα δικά της τα μάτια, νεκρικά στην πορεία,
να βουτήξει το θέλει, στης θαλάσσης τα βράχια,
μα θα πούνε στο τέλος: μη δεν είναι δειλία;

© Δημήτριος Γκόγκας