Τα ρομπότ του συστήματος

Στο τρυπάκι του κόσμου, δε θα ζήσω
στον ίλιγγο της πλήξης με δείχνουν
στα πεζοδρόμια, στολές σιδεροφόρες
κόκκινος τα βράδια ο ουρανός,
μπουκάλια και εκρήξεις
των θυσιασμένων σαν παίρνουν
κλαίγοντας οι μυροφόρες.

Μηχανή και στροφή της αδικίας,
στο τέρμα τα κοντέρ,
γκλομπς χτυπούν τυφλά, εγκεφαλικά,
άβουλα κράνη,
συγκέντρωσης στρατόπεδα με ηλεκτροφόρα αμπέρ,
της επανάστασης τα δάκρυα,
εμπρός σε θωρακισμένο δρεπάνι.

Μεταγλωττισμένη ιστορία,
δημαγωγίες και φτηνές ονειρώξεις,
σ’ ένα πορνό σύστημα, με αέρια στα πνευμόνια
η αρετή τώρα βάφτηκε,
με όξινες όψεις
και οι ματάνθρωποι, δε δείχνουν
καμία συμπόνια!...

Πέτρα, πλατεία και οργή, ανακοπή
και αναπνευστήρας
εκείνοι που πήραν τα αργύρια,
κομπάζουν στα μπαλκόνια,
μα ολόκληρος ο κόσμος γίνηκε,
φλεγόμενος αναπτήρας
κι οι καρδιές έγιναν κι αυτές, κόκκινα μπαλόνια!...

Αργύρης Ντεγκούδης