Δεν έχω ύπνο.
Στο μαξιλάρι σου πια
αργοπεθαίνω.
Πού να σ’ αφήσω;
Η γειτονιά κοιμάται,
μη σε ξυπνήσει.
Να σε ρωτήσω:
Πώς περνάς εκεί κάτω;
Δεν έχω γλώσσα.
Κι όλο μου λείπεις,
μα ποτέ δεν σε είχα.
Παίξε τσιγγάνε!...
Ξημερώνει και
τα δέντρα μου γελάνε.
Κρέμεσαι κι εσύ.
Φεγγάρι, ήλιος
Ένα βλέμμα κι αντίο,
Αχ, ξημέρωσε.
Αθηνά Σιδερά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου