Του Γιάννη

Στην μνήμη του Γιάννη Δαλιανίδη


Θα σε πικράνω με το πιο πικρό βοτάνι,
που δε φυτρώνει στη γη, μα στο βράχο πιάνει
και το φαρμάκι του, σ’ απόκρημνα ύψη φτιάνει.

Κι όταν το πιεις σαν το κρασάκι, μάνι-μάνι,
δε θα λυγίσω, δε θα πω, «μωρό μου φτάνει»,
θα ’χω τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι.

«Πολύ με πίκρανες, πολύ, καλέ μου Γιάννη
και να φορέσω θέλω τ’ άσπρο μου φουστάνι,
να βγούμε αντάμα βόλτα οι δυο μας στο λιμάνι».

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης