Κυνηγητό

Θαρρώ δεν είδες, απασχολημένη καθώς είσαι να ξετυλίγεις
το νήμα, την κόρη που σε κυνηγά, γάτα
και νιαουρίζεις χαρούμενα. Θα τής ξεφύγεις;
Δε θα τής ξεφύγεις; Είναι ξανθή, γαλανομάτα
και χοντρή. Κάτω στον κήπο,
γάτος αλήτης σε περιμένει, που τη στήνει
για σένα. Ακούς της καρδιάς του το χτύπο.
Κι είπες να τού πουν: «Δεν είμ’ εδώ, λείπω»!
Το κουβάρι, κατρακυλά στα πόδια του γάτου.
Τί θα γίνει; Παρακαλώ τί θα γίνει;
Θα παραδοθείς στην κόρη, ή θα πέσεις στην αγκαλιά του;

Της Μαρίνας Κοράλη

Η απόλαυση

Πλένοντας τα βρώμικά σου χέρια με coca-cola,
νιώθεις ότι η πολιτική υπερκατανάλωσης,
σε περικύκλωσε για τα καλά, σε αλλοτρίωσε.

Τι κι αν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία,
εσύ, την υποκρισία αγκαλιά πάρε και φύγε
και στους βαρβάρους στείλε γράμμα ηλεκτρονικό.

Τα γοβάκια απ’ την ντουλάπα, έξω βγάλε
και ρυθμικά, εδώ και εκεί, τους γοφούς σου κούνα.
Απόλαυσέ το τουλάχιστον, μόνο αυτό απέμεινε…

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)

Τετραγωνισμός του κύκλου

Κι αν ο πυρετός ζαλίζει
κι όλα γυρίζουν κυκλικά,
ραγίζουν οι κύκλοι και πέφτουνε,
σαν απ’ το χέρι Ρωμαίων στρατιωτών,
μη λογαριάζοντας το κλάμα του Αρχιμήδη,
που ακόμα ακούγεται στο νησί
και πνέει το ρεύμα του αγέρα,
μιας ζωής που φλέγεται,
δαχτυλίδια φτιάχνοντας καπνού,
στ’ αρχέγονό της τετράγωνο...

Του Θανάση Μαλεζά

Πραγματικό παραμύθι

Τ' Αυγούστου εφάνη το στερνότατο φεγγάρι
και με κοιτάζει από μια τρύπα στο πατάρι.
Μπρος του, λικνίζεται με τα φτερά του ονείρου
κι όλα τα φώτα του, το σκάφος του Ροβήρου.

Τον Οδυσσέα περιμένει η Πηνελόπη
κι όλο ξυφαίνει το γεμάτο της το τόπι.
Ξοκέλλει εκείνος, στο παλάτι των Φαιάκων,
ν' ακούει της μοίρας του τους στίχους, έκων-άκων.

Με τη Χιονάτη, απ' τη δουλειά γυρνούν οι νάνοι
και μάγια η μάνα της, η μάγισσα, τής κάνει.
Να μην ξυπνήσει πια ποτέ της απ' τον ύπνο
κι αυτή έχει μοναχά το μήλο της, για δείπνο.

Ο Φερδινάνδος ντύνει με χρυσή κορδέλα,
τον τυχοδιώχτη που ποθεί την Ισαβέλλα.
Μετά, τού δίνει ένα καλάμι του θανάτου
κι ο Πάπας ευλογεί τ' αντραγαθήματά του.

Γοργά που διάβηκε τούτο το καλοκαίρι,
μπήκε φθινόπωρο κι αργότερα, ποιος ξέρει;
Μια φασολιά φυτρώνει στο δικό μου κήπο
κι άμποτε, αγάπη μου, θα 'ρθείς, εγώ θα λείπω.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση

Η προφητεία της μαύρης αράχνης

Το πιάνο παίζει μοναχό του, τ’ αποκόσμου
κι οι φλόγες καιν, που μόλις είδατε, τα μάτια.
Στέκει η κοπέλα π’ αγαπώ, του διακόσμου
καταμεσής τ’ ανεμωτού, σ’ ακτίνα άδεια.

Κι η γη θ’ ανοίξει, μεσημέρι σκεπαστό,
μοναχοκόρη, απά στο μνήμα της υπαίθρου.
Οι κοιμωμένες θα ξυπνούν απ’ τον ατμό,
πίσω και μπρος μας, η κοιλάδα του ολέθρου.

Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου

Της ζωής οι επιλογές (Το δάκρυ του Κύκλωπα)

Κατασκευασμένες εμπειρίες, εγωιστικές αηδίες,
σημαντικά ασήμαντα και άλλα τέτοια!
Από μικρά παιδιά όμως, τον ουρανό βλέπουμε,
το σύμπαν ολόκληρο, σαν σπείρα,
να ξετυλίγεται, με κέντρο τα όνειρά μας.
Όλα, εγωιστικά φυσικά επακόλουθα,
μιας βιασμένης, επιθετικής φύσης,
με κυνηγετικά ένστικτα ριζωμένα στον πάτο της.

Τα μάτια μας, η ψυχή μας,
διαχωρισμένα υποσύνολα, ενώνονται κάθε που τύχει.
Νυχτερινής οράσεως φωτογραφικό κλείστρο.
Ανοιγοκλείνει μηχανικά, με ζηλευτή ακρίβεια.
Ψυχικό φιλμ, αντέχει περιορισμένη ποσότητα φωτός!
Αλήθεια η καρδιά μας, πόσο φως αντέχει;
Πόσο αντέχει να επιπλέει,
στο λιμναίο νερό της;

Όταν το ένστιχτο, αδιαφορήσει για την λογική,
ένα δάκρυ κυλάει από το μάτι του Κύκλωπα.
Κατεβαίνοντας στην μύτη του, διασπασμένο στα δύο,
ακολουθεί δύο χωριστούς δρόμους.
Ο κάθε ένας, τυχαία διαφορετικός
και οι σταγόνες, διαφορετικές είναι.
Η πρώτη, μοναδικά μαγική.
Η δεύτερη δεν περιέχει παρά H2O (υδρογόνο δύο οξυγόνο).
Η πρώτη, ραγίζει και ξανακολλά, γκρεμίζει και ξαναχτίζει, δίχως σταματημό.
Το δάκτυλο σαν ακουμπήσεις, στο στόμα και την γευτείς,
την ενσωματώνεις και δεν την ξεχνάς ποτέ πια.
Δημιουργημένη εμπειρία, αμαρτωλά κατασκευασμένη…
…όχι σαν αυτές που έτυχε να συμβούν.

Ο άνθρωπος μεγαλώνει παρέα με τα φυσικά επακόλουθα,
αυτά που απλά έτυχε να συμβούν γύρω του.
Μα… Δημιουργείται, πλάθεται, χαμογελά… με την έμπνευση και…
…την επιλογή των εμπειριών Του!

Ζηλευτό της φύσης δώρο,
το δικαίωμα να δοκιμάσεις το Πρώτο δάκρυ,
με λογική και συναίσθημα, με νου και καρδιά.
Όχι γιατί μόνον έτυχε…
…αλλά και επειδή εσύ το επέλεξες…

Με λόγια απλά, ποιητικά… νομίζω,
όταν το σκοτάδι στην γη έρθει,
ένα αυτοκίνητο με σβηστά φώτα,
μα ανοιχτή μηχανή, περιμένει στην γωνία, με ανοιχτή την πόρτα.

Κάποια φιγούρα το ξέρει, το έχει δει, λάμπει που το είδε!
Σιγά-σιγά, σχεδόν αθόρυβα, κινείται προς τα εκεί, στις μύτες…
Η καρδιά που τόσο θέλει… κοντεύει να σπάσει, τόσο αυτοκτονικά το θέλει.
Πιο πολύ και από την ίδια την ύπαρξή της!
Λαχταρά να γίνει ένα με τον Ξένο!

Όταν αυτό συμβεί, τα λόγια δεν έχουν θέση στον χωροχρόνο τους.
Με θαυμαστή μανία τα δύο στόματα,
χωρίς να έχουν ανταλλάξει λέξη,
ενώνονται, το μαγικό δάκρυ τα ένωσε!

Τα μάτια κλείνουν, πλέον οι δυο τους βλέπουν με τις καρδιές τους…

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)

Κραυγή

Επιβουλεύονται τη γη,
οι κυνηγοί,
καίνε τα δέντρα την αυγή,
καίνε τα σπίτια,
νεράκι μαύρο απ’ την πηγή,
ήλιος πιο μαύρος για να βγει,
επιβουλεύονται τη γη,
καίνε τα σπίτια.

Στ’ αποκαΐδια τρέμει η οργή
και δεν αργεί,
φεύγουν τα ελάφια κι οι λαγοί
με τα σπουργίτια
και τούτη η αγιάτρευτη πληγή,
για πάντα πια θα αιμορραγεί,
στ’ αποκαΐδια τρέμει η οργή,
καίνε τα σπίτια.

Πύρινη λαίλαπα η σιγή,
σαν οιμωγή,
προβαίνουν ένστολοι οι ταγοί
με τα σιρίτια,
μα πού να δώσουν διαταγή,
το ηφαίστειο βράζει να εκραγεί,
πύρινη λαίλαπα η σιγή,
καίνε τα σπίτια.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση

A Farewell to Nea Makri (Όχι, δεν είναι μυθιστόρημα του Έρνεστ Χέμινγουέι)...

Η πανοραμική φωτογραφία λήφθηκε τα ξημερώματα σήμερα, στην περιοχή της Νέας Μάκρης. (κάντε κλικ πάνω στην εικόνα και ύστερα ζουμ στις λεπτομέρειες - η ανάλυση είναι πολύ καλή).

Η λεωφόρος είναι η Μαραθώνος. Στο βάθος παρατηρούμε το βουνό Πεντέλη, με μερικές από τις φωτιές. Δεν βλέπουμε όλες τις φωτιές, επειδή παρεμβάλλονται σπίτια και δέντρα. Η φωτιά εκείνη τη χρονική στιγμή (06:00 π.μ.) είχε κατέβει πολύ χαμηλά...

Τώρα πλέον δεν βρισκόμαστε εκεί (εγκαταλείψαμε το σπίτι μας) αλλά απ' την τηλεόραση πληροφορούμαστε ότι γίνονται υπεράνθρωπες προσπάθειες από πυροσβέστες, εθελοντές και κατοίκους, να σωθεί η πόλη.

"Είμαστε πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε", δήλωσαν πριν από λίγο καιρό οι πολιτικοί μας και, απ' ό,τι φαίνεται είχαν δίκιο ως προς το οτιδήποτε. Πράγματι, με ανοργανωσιά, έλειψη επικοινωνιακής υποδομής, έλειψη εξοπλισμού, έλειψη έγκαιρης αντιμετώπισης, κατάφεραν να συμβούν τα πάντα.

Κατά τ' άλλα; "Ο στρατηγός άνεμος"!

Verse Monkey!

Υ.Γ.: Σχετικά με τη φωτογραφία, όταν κάνετε κλικ επάνω της, μετά χρησιμοποιήστε τη μπάρα (δεξιά-αριστερά) του browser σας, για να τη δείτε ολόκληρη. V.M.!

Μέσα στο χρώμα των ματιών του...

Γράφει η Ελένη Νικ. Δάλλα

Έμοιαζε σαν να χανόμουν μέσα στο χρώμα των ματιών του σαν μια εικόνα χρωμάτων απο ένα πίνακα που μοναδικά ζωγράφιζε η φύση και το κρατούσα μέσα στα χέρια μου σαν μικρές στιγμές ευτυχίας που ήρθε απρόσμενα ακατάλυτα στην ζωή μου να μ’ εμψυχώσει να με συνεπάρει, να με ταξιδέψει στο άπειρο του νου μου, της καρδιάς μου το αίνιγμα να λύσει και ν’ αγγίξει την ψυχή μου όπως ένα ανάλαφρο φτερούγισμα σε κάθε πρωϊνό ξύπνημα εκεί έξω απο το παράθυρο του σπιτιού μου, κοιτώντας τα πουλιά να τιτιβίζουν. Απλές εικόνες γεμάτες αγάπη, προσμονή, θυσία στη ζωή να συνεχίσω να ξέρω ότι υπάρχω για κείνον κι’ ας μην υπάρχει πια. Όμως τις αναμνήσεις ο καθένας μας μπορεί να τις κρατά βαθειά μέσα του σαν ελεγεία, επίκλιση πόνου, θλίψης, μα πιότερο αγάπης, έρωτα πριν νυχτώσει, πριν οι σκιές μπουν αναμεσά μας πριν προλάβω να σου πω "ποτέ δεν έπαψα να σ’ αγαπάω" μ’ ένα δάκρυ να κυλά απαλά στις φωτογραφίες των αναμνήσεων δικών μου, δικών σου τι σημασία έχει!! όλοι μας έχουμε αγαπήσει, αγαπηθεί. Κρατάμε πάντα τις ωραίες στιγμές αφειδώλευτα σαν ευλογία, που γλυστρά, σκιρτίζει την ψυχή μας κοιτώντας την δύση του ήλιου.

(Από τη συλλογή, "Δύναμη ψιθύρων"). V.M.!

Κυκλάμινα

Κυκλάμινα, κυκλάμινα,
που κάνετε όνειρα μηδαμινά,
πώς υπομένετε αλευτέρωτα,
το μαύρο χωρισμό που δε ρωτά.

Μόν’ να κινά, μόν’ να μηνά,
μόν’ να μονεύει αγάπες να μην, α·
κι αυτές με δάκρυα κλαιν ανέρωτα,
τα βράδια τούτα, τ’ αξημέρωτα.

Και να ’μεινα, και να ’μεινα,
μαζί με σένα λίγα εξάμηνα,
ξανά είμαι μόνος κι αφανέρωτα,
ποθώ τα χάδια σου τα φτερωτά.

Ποιαν άμυνα, ποιαν άμυνα,
να βρω ν’ αντέχει σε υψικάμινα,
μπροστά στα πόδια σου ως να φέρω τα
φιλιά μου, κάρβουνο απ’ τον έρωτα.

Κυκλάμινα, κυκλάμινα,
τα γλέντια κόπασαν κι οι γάμοι, να
και πώς παλεύετε αλευτέρωτα,
το μαύρο θάνατο που δε ρωτά.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση

Ψυχώ

Το κορίτσι μου διασκεδάζει πιέζοντας στα χέρια της
τις ουροδόχους κύστες των ακίνδυνων.
Μου φέρνει ν’ ακούω σε κασέτες
τα μυστικά των φιλενάδων της,
για να μπορώ έτσι να τις χτυπάω από μέσα.
Το κορίτσι μου κοιμάται σε μισοκατεστραμμένες ντισκοτέκ
και με χαϊδεύει τρυφερά όταν έχω πυρετό.
Το κορίτσι μου φοράει αρώματα-διαδρόμους στο χτες
και κλαίει για τον άδικο χαμό του.
Το κορίτσι μου πεθαίνει,
κάθε φορά που βγάζω την περούκα και το στηθόδεσμο.

Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου

Ο υπόγειος καημός

Ο πόλεμος των γενεών, θυμός·
Τηλεφωνικής σαρκός, ο κήπος.
Βοηθά την αναπροσαρμογή,
θέλει την ανακατάταξη.

Ο υπόγειος των αγελών, καημός,
με τα κινητά στο χέρι όλη μέρα,
μοιρολογεί το χθες, αυτο-αναφλέγοντας
… κάθε ελπίδα, κάθε ζωντάνια.

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)

Άγνωστη κλέφτρα

Άγνωστη κλέφτρα μού ’χει κλέψει την εξά
και σκλαβωμένη τη γυρνά ζερβά-δεξά,
σε βουλεβάρτα ξένα τήνε διαλαλεί,
να τη μοσκοπουλήσει ξύδι και χολή.

Σέρνει το πλούτος μου, πομπεύει μου το βιος,
σκούζει σαν σπίνος, ξεγλιστρά σαν κοκωβιός,
μα την καρδούλα μου την σπρώχνει πιο μπροστά,
που τ’ όνομά της, στο ρυθμό της, λέει σωστά.

Εγώ, ένα τσέμπαλο αλαλάζον κι αδειανό,
τη μια τη βρίζω, τη μια την ευγνωμονώ
κι ας μην την ξέρω κι ας μην πια πονώ γι’ αυτή
κι ας πάνε χρόνια που δε μ’ έχει ονειρευτεί.

Του Θανάση Μαλεζά

Αγνώστου ποιητικού αιτίου

Γράφει ο Βασίλης Μιχ. Κομπορόζος

Μόνος για καφέ σε καφετέρια με θέα έναν πεζόδρομο, αγχωμένους περαστικούς και ανέμελους αργόσχολους, σαν εμένα τώρα δηλαδή. Μου ζητήθηκε να γράψω ένα άρθρο – μικρό, μεγάλο, δεν ξέρω ακόμη – για την ποίηση. Έτσι γενικά; Έτσι γενικά. Μου ζητήθηκε; Από ποιον, θα αναρωτηθείτε; Το ποιητικό αίτιο (για να θυμηθούμε λίγο τα σχολικά χρόνια) το αγνοώ αλλά υπόσχομαι να το βρω, αν και θυμίζει πολιτική δέσμευση το ρήμα αυτό και στην ποίηση δεν συνάδουν τέτοια σχήματα λόγου. Και ποιος θα το δημοσιεύσει; Και ποιος θα το διαβάσει, θα αναρωτηθεί ο φιλύποπτος αναγνώστης; Νοηματοδοτεί τίποτα η ποίηση στον κόσμο της πληροφορικής και της γενετικής; Χιλιοειπωμένο βεβαίως αυτό, ‘κλισέ’ σε άπταιστα ελληνικά. Όπως κλισέ είναι και το επιχείρημα της έλλειψης χρόνου για το διάβασμα βιβλίων όθεν και για το διάβασμα ή καλύτερα τη μελέτη της ποίησης. Αιθεροβάμονες που αυτο-αποκαλούνται ποιητές. Και μένει η ποίηση ένα παιδικό ανάγνωσμα των σχολικών χρόνων μας, μια ευχάριστη η δυσάρεστη (ως επί το πλείστον φοβάμαι για τους περισσότερους) ανάμνηση ή κάποιες φορές γίνεται απαγγελία στη φαρέτρα πολιτικών ή ‘διαβασμένων’ απλά για να πουλήσουν γνώσεις και να επιδειχτούν. Είναι μια από τις πολλές αντιφάσεις της εποχής (ένα ακόμη κλισέ) ότι ελάχιστοι διαβάζουν ποίηση αλλά όλοι σχεδόν θα θεωρήσουν προτέρημα του χαρακτήρα τη γνώση κάποιων στίχων και λίγων ονομάτων κάποιων ποιητών.

Αλήθεια θυμούμαστε άραγε ότι ποίηση βγαίνει από τη λέξη ποιώ, πράγμα δηλωτικό της ταύτισης της με την δημιουργία; Στο μυαλό μας βέβαια ταυτίζεται συνήθως απλά και μόνο με τη δημιουργία ομοιοκαταληξίας και σε στιγμές ποιητικού οίστρου δημιουργούμε κάποια ομοιοκάταρκτα στιχάκια και τα ονομάζουμε ποίηση. Κανείς βέβαια δε χαρακτήρισε ποτέ ποίηση τους στίχους των σουξέ (άλλη μια κλασσική ελληνική λέξη) αλλά αυτοί έχουν πλειάδα ένθερμων οπαδών σε αντίθεση με την ποίηση η οποία βρίσκεται κάπου κρυμμένη στις βιβλιοθήκες και στα ξεχασμένα σεντούκια του σχολικού μυαλού μας. Φταίει σίγουρα και το σχολείο αν με τον όρο ποίηση εννοούμε ομοιοκατάληκτα τετράστιχα και τίποτα παραπάνω. Δεν έχω όμως καμιά διάθεση να παριστάνω τον κατήγορο ούτε να στηλιτεύσω το ‘σύστημα,’ η εύκολη δικαιολογία για τη δική μας ατολμία. Άλλωστε σάμπως δε φταίνε και οι ποιητές οι οποίοι αποκόβονται από τον ιστό που τους τροφοδοτεί με έμπνευση, με ποίηση; Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν θέλω να κατηγορήσω – ούτε μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο βέβαια – ρεύματα ποιητικά. Σίγουρα αυτά ήταν, είναι και θα είναι φύσημα ανανεωτικό στην αναπνοή της ποίησης, ένας λόγος παραπάνω να διαθέσουμε κάποια ευρώ στα βιβλιοπωλεία. Θα μου πείτε τώρα; Και τι να κάνει ένας ποιητής (καθιερωμένος ή εκκολαπτόμενος); Να πάρει την ντουντούκα και να βγει τελάλης έξω στους δρόμους, πράγμα δυνατό μόνο ως σενάριο σατιρικού έργου;

Υπάρχουν πιστεύω πολλοί που αγαπούν την ποίηση αλλά δεν το δηλώνουν γιατί φοβούνται μήπως χαρακτηριστούν χαζορομαντικοί ενώ αν δηλώσεις οπαδός αστεριού ‘ριάλιτυ σόου’ τότε θα θεωρηθείς μοντέρνος, ‘κουλ’! Η ποίηση για τους φαντασιοκόπους, γραμμένη από λαπάδες, για να μην ξεχνάμε να διαδόσουμε και άλλο την περίφημη πια φράση γνωστού πολιτικού. Σίγουρα θέλει αυστηρή προσήλωση η ανάγνωση ποίησης, συγκέντρωση και διαύγεια. Για κάποιον μη μυημένο βέβαια (αν και πολύ αποκρυφιστικό ακούγεται αυτό), η ποίηση (κυρίως η σύγχρονη) ενδέχεται να φανεί στην αρχή παράδοξη, ‘άρες μάρες κουκουνάρες’ επί το λαϊκότερον. Στην πορεία ωστόσο μπορεί να ενεργοποιηθούν τα μύχια εκείνα κύτταρα της ψυχής μας που αποζητούν το υπερβατικό και η ποίηση μπορεί να αποτελέσει άρωμα υπερβατικότητας και αχτίδα του αιώνιου. Σιγά σιγά η ραθυμία και η έλλειψη διάθεσης μπορεί να μεταβληθεί σε αγάπη για την ποίηση. Γιατί η ποίηση είναι αγάπη και έρωτας. Έρωτας της ζωής, της φύσης που κουβαλούμε μέσα μας, του αιώνιου που λανθάνει στο αίμα μας, ένα σκίρτημα πόθου για ένωση με τα μυστικά της χαράς και της ψυχικής ευδαιμονίας, μια γραφή από το Άπειρο.

Εδώ δεν έχω χρόνο για βόλτα, ποιήματα θα διαβάσω, θα πούνε πολλοί. Σίγουρα, αλλά κανείς δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει να διαβάζουμε ποίηση αλλά ότι είναι κάτι ωραίο, μία τέχνη απαύγασμα του έρωτα και του άριστου με την αρχαιοελληνική έννοια. Για μένα η συγγραφή της ποίησης μου θυμίζει λίγο την αναζήτηση της μυθολογικής (ή μήπως υπαρκτής;) Ατλαντίδας. Δεν ξέρεις ποτέ αν θα φτάσεις στον επιθυμητό στόχο (την εύρεση μιας μεγάλης έμπνευσης και τη δημιουργία κάτι ωραίου) ενώ δεν γνωρίζεις καν αν όντως υπάρχει μέσα σου μεγάλη η δυνατότητα για τον εντοπισμό και τη χρήση μιας τέτοιας έμπνευσης. Απλά προχωράς με σύμμαχο το όποιο ταλέντο σου και τις ενδείξεις για το όποιο χάρισμα τέλος πάντων διαθέτεις. Ο αναγνώστης όμως μπορεί μέσα από ένα ποίημα να βρει όντως μια Ατλαντίδα η οποία και θα του υπενθυμίσει λησμονημένες και λανθάνουσες δυνάμεις που έχει μέσα του με κυριότερη την Αγάπη, την ανώτερη δύναμη και αξία, το πρωτεύον χαρακτηριστικό του (ξεχασμένου απ’ όλους μας – ακόμη και από κάποιους ιερωμένους) Θεού του ‘αγαπάτε αλλήλους’ και του ‘ουκ ενι Ιουδαιος ουδε Ελλην, ουκ ενι δουλος ουδε ελεύθερος, ουκ ενι αρσεν και θηλυ…. (Προς Γαλάτας, γ’, 28)

Σταματάω εδώ γιατί φλυάρησα μολονότι θα ήταν ίσως απλούστερο (και καλύτερο!) να παρέθετα κάποια ποιήματα μεγάλων ποιητών. Ο άνθρωπος όμως έχει την τάση να κάνει το εύκολο δύσκολο και τελικά καταλήγει σε τετριμμένα, ίσως γιατί το εύκολο και το απλό να είναι δυσκολότερο τελικά και να αρνούμαστε να το παραδεχθούμε. Με όλα αυτά, ξέχασα να παραγγείλω καφέ και ο σερβιτόρος για άγνωστη αιτία δεν έχει έρθει ακόμη στο τραπέζι μου και εγώ δεν αντέχω άλλο γιατί για μένα ποίηση είναι και ένας καλός καφές.

(Τόπο και χρόνο που το έγραψα, δεν θυμάμαι!). Β.Κ.

Χαμένο δειλινό

Όλα αυτά που καθημερινά χάνεις,
κρασί παλιό, που ποτέ δεν ήπιες
και για αυτό πονάς.

Όταν το χαμόγελο ψάχνεις…
σημαίνει ότι το είχες
και το εκτιμάς.

Η σημασία του απλού,
ονειρεμένη ζωή ευτυχίας,
ολοστρόγγυλος ήλιος δειλινού,
χαμένος στον ίσκιο απρόσμενης αποτυχίας.

Η ηδονή του νου,
σημαντικότερη της σάρκας.
Πλέει το σώμα ρυθμικά
στον κυματισμό μιας βάρκας.

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)

Η γοργόνα

Απ’ το κύμα βγήκε
κι απ’ τη θάλασσα
κι ήρθε και σας βρήκε,
μες στη σάλα σας,
με τα κοκκινάδια
της, που βάφεται,
βάφει τα τετράδια
σας, που γράφετε,
τόσο σας θυμώνει
που φωνάζετε,
στη γωνιά ζαρώνει
και τα χρειάζεται!

Ζει μέσα στο σπίτι,
σαν τ’ αερικά,
κάθε που ’ναι Τρίτη,
κάνει σαματά,
κρύβεται συνήθως
στο ντουλάπι σας
και τη θρέφει ο μύθος
της αγάπης σας,
αγαπάτε μι’ άλλη,
δώδεκα χρονώ,
που ’χει τ’ άστρα κάλλη
και τον ουρανό!

Κλαίει με μαύρο δάκρυ,
δίχως να πονά,
χάνεται στα μάκρη
και ξαναγυρνά,
είναι στις γοργόνες
η βασίλισσα
και γι’ αυτήν οι αιώνες
ματοκύλησαν,
σεις, πάλι, με μίσος
δεν τη θέλετε,
είστε ο ήλιος ίσως
κι ανατέλλετε!

Της Μαρίνας Κοράλη

Ο Έννιο Μορικόνε στην Αθήνα

Γράφει ο Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος

Πρέπει να περνάς στ’ αλήθεια πολύ άσχημα, για να θες να ψυχαγωγείσαι συνεχώς, χωρίς διάλειμμα. Όλα γύρω μου, έλεγαν «κόψ’ το λαιμό σου, έτσι έχουν τα πράγματα. Είναι δράμα». Κοίταξα τη φωτογραφία του maestro στο πρόγραμμα κι αυτή μου ’λεγε το ίδιο.

Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, αρχαϊκή φωλεά ψευτών και τεχνοκρατών, μαζί και απλού λαού που αποζητούσε μια στιγμή σπουδαιότητας. Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται στα κράσπεδα, τελευταία στιγμή. Όλοι όσοι είχαν να φοβηθούν κάτι από τη μουσική του maestro, ήταν απόψε εκεί. Γυναίκες επίσημα ντυμένες και άντρες υπέρμετρα ανεκτικοί στην γκρίνια και στις υποδείξεις των συζύγων τους. Νεολαίοι από σπίτια «διαβασμένων» γονέων της αριστεράς (βεβαίως) και μοναχικές γερόντισσες με φοιτητικό ρουχισμό, ήταν το κοινό. Ό,τι περίμενα, και κάτι χειρότερο.

Ο συνθέτης των ύπουλα δολοφονημένων αντρών, που πλήρωσαν ακριβά το ότι αψήφησαν μια «φιλική» προειδοποίηση από πολύ ψηλά, ήταν και πάλι στην Αθήνα. Ήταν 80 χρονώ και γνωστός στα πέρατα του κόσμου με το έργο του να έχει μείνει ήδη κλασσικό. Τύχη και συγκυρία τον είχαν περιποιηθεί εναλλάξ.

Καθίσαμε απάνω-απάνω, μιας κι είχαμε βγάλει το φτηνό εισιτήριο. Δύο σειρές πιο κάτω, ο Μιχάλης και η μάνα του, που αργοπόρησε κι έτσι δε βρήκε (ούτε και του κράτησα) θέσεις δίπλα μας. Μόλις κάθισε, γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου. Εγώ πήρα ένα επιτηδευμένο σιτσιλιάνικο ύφος και του είπα με τον πρόστυχα πατρικό τόνο ενός Δον: «Άλλαξα τη θέση μου με τη δική σου Μικέλε· έμαθα πως απόψε θα γίνει απόπειρα εναντίον μου. Είπα να τους μπερδέψω λίγο. Καταλαβαίνεις ελπίζω ε»; Εκείνος χαμογέλασε με νόημα. Η μητέρα του από δίπλα δεν το βρήκε καθόλου αστείο.

Η Ρωμαϊκή ορχήστρα άρχισε να καταλαμβάνει κομψά τις θέσεις της. Πιο πάνω, η χορωδία του Δήμου Αθηναίων σε παράταξη ευγενούς εμπροσθοφυλακής. Πιο γνώριμος απ’ όλη αυτή τη φιέστα επισημότητος ήταν ο ψαρομάλλης μπασίστας, που θα έπαιζε το ηλεκτρικό μέρος, όπως και αν θα συνόδευε μια μπάντα τεσσάρων ατόμων. Αυτός ήταν το σημείο συνάντησης του maestro με το μερακλίδικο παρελθόν του.

Τελευταίος ανέβηκε ο maestro με σταθερό βηματισμό και τον αέρα του θρύλου ενός αιώνα στα πράγματα. Δεν χώνευε κανέναν μας, ήταν βέβαιος πως οι περισσότεροι εκεί μέσα ήταν αγροίκοι που απλώς είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν το εισιτήριο. Δεν είχε άδικο. Η έναρξη έγινε με τον Σίκιλο, ένα υποτονικό αρχαϊκό σάλπισμα με κάποια συνωμοσιακά ξεσπάσματα στο γνώριμο ύφος του συνθέτη, μα ήταν προφανής η χόρταση του δημιουργού, που δεν έψαχνε πια να αποδείξει τίποτα στον εαυτό του. Η αττική νύχτα είχε πέσει γύρω. Οι φωτισμένες αρχαιότητες του Παρθενώνα μαζί με ένα υποβλητικό αίσθημα «προσοχή! Μην αγγίζετε», με βάρυναν εκεί μέσα, στον τόπο των προγόνων μας.

Μόλις ολοκληρώθηκε ο Σίκιλος, ο maestro έχοντας εισπράξει τη χλιαρή του ανταμοιβή έκλεισε απότομα το μαύρο ντοσιέ με την παρτιτούρα, εις ένδειξιν ίσως προσωρινού εκνευρισμού. «Maestro, παίξε το Dimenticare Palermo, για κείνο τον υποψήφιο δήμαρχο που δολοφονήθηκε γιατί δεν πήρε το λόγο του πίσω. Εκείνο ήταν μουσική», σκέφτηκα. Αντί γι’ αυτό, η Άγρια Δύση ήχησε συμφωνικά χωρίς τις αλανιάρες τρομπέτες της αυθεντικής ηχογράφησης, αλλά και πάλι έκανε το σαματά της.

Ακολούθησε το θέμα από τη Συμμορία των Σικελών, κάπως βιαστικά παιγμένο μα πάντα νοσταλγικά ειλικρινές. Η Αθηναϊκή χορωδία πήρε μπροστά με το Come Maddalena (οι Έλληνες διαπρέπουν έξω), σε μια γενναία στιβαρή εκτέλεση με μοναδικό πρόβλημα την ένταση, που έφτανε μέχρι τα μισά του θεάτρου. Να γιατί η καλή μουσική δεν πρέπει να συχνάζει σε αρχαία θέατρα, υπόκειται σε κανονισμούς.

Στο διάλειμμα, πρόσεξα πως δεν υπήρχε χώρος για φλερτ μεταξύ των θεατών. Μια ασφυξία πολιτισμού, μας έκλεινε το στόμα από παντού. Το δεύτερο μέρος, άνοιξε με τους τίτλους έναρξης των ΑΔΙΑΦΘΟΡΩΝ (χαρά εγώ!). Μηχανορραφία και καγχάζων θάνατος μαζί με ένα καταιγιστικό τύμπανο μαφιόζικης ενέδρας, μας υπενθύμισε για μια στιγμή ποιον είχαμε μπροστά μας. Ύστερα, πλάκωσαν κάτι πολύ ανάλατα θέματα από τις ταινίες του Bolognini που άφησαν τους πάντες αδιάφορους. Σε έκανε να απορείς που από τόση καλή μουσική διάλεξε τούτες τις αδυναμίες για να παρουσιάσει. Όλο το fortissimo από τους ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΥΣ, μας το ’χε πάρει πίσω.

Τελείωσε το επίσημο πρόγραμμα με μια ειδική μνεία στην υπερεκτιμημένη ΑΠΟΣΤΟΛΗ του Joffe (όλα σε χαμηλή ένταση. Τα κράσπεδα πάνω απ’ όλα)! Bonus tracks, η επικότατη Έκσταση του Χρυσαφιού και το οργανικό Σάκο και Βαντσέτι. Τα φώτα άναψαν, όπως λέμε «άντε σπίτια σας τώρα».

«Έι maestro! Ο Nino Rota είναι νεκρός και ο Verdi αραχνιασμένος. Μονάχα εσύ απέμεινες», φώναξα για να ζητήσω τη χάρη, «παίξε τους τίτλους του ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑ ή κάτι απ’ την ORCA έστω». Ο maestro ούτε συζήτηση. «Κόψ’ το λαιμό σου», μου ’λεγε σαν κάποιος που νοιάζονταν να ικανοποιήσει την μπροστινή σειρά των καθισμάτων μόνο.

Βγαίνοντας δεν ήξερες αν αυτό που περίμενες είχε συμβεί ή όχι. Ο κόσμος δεν έφευγε ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος· έφευγε απλά ο ίδιος. Όσο για το Dimenticare Palermo;
«Χα! Να ξεχάσεις το Παλέρμο».

Δεύτερη έκδοση του βιβλίου του Νίκου Μπατσικανή "Στον Παράδεισο"

Το βιβλίο του φίλου μας Νίκου Μπατσικανή "Στον Παράδεισο", διηγήματα, κυκλοφόρησε σε β΄ έκδοση, από τις εκδόσεις "Γαβριηλίδης".

Διατίθεται από τα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας: "Πατάκης (Ακαδημίας), Εστία (Σόλωνος), Πολιτεία (Ασκληπιού), Ιανός (Σταδίου)" κ.ά.

Πρόκειται για 4 ιστορίες μέσα από τη ζωή που συγκινούν και διασκεδάζουν, σε μια φρέσκια εκδοχή, των 80 σελίδων, με πολύ ωραίο εξώφυλλο.

Παρά την κρίση που περνάει το βιβλίο, η επανέκδοση των διηγημάτων αυτών, μετά την επιτυχημένη πορεία τους, δείχνει το πόσο σπουδαία είναι, και αξίζει να τα απολαύσουμε όλοι μας.

Verse Monkey!

Σημείωση: Στη φωτογραφία, βλέπουμε το εξώφυλλο της α΄ έκδοσης. V.M.!

Σ' αναζητώ

Σ’ αναζητώ σε μέρη που ζωγράφισα,
σαν κείνα που πικρή μια νύχτα σ’ άφησα
και που ποτέ ξανά δεν τα επισκέφτηκα,
μα πήραν ζωή μονάχα που τα σκέφτηκα.

Εκεί λοιπόν θα φτιάξω καταφύγιο,
το χρόνο μου να σπρώχνω τον επίγειο
κι όλη η ψευτιά θα γίνεται η αλήθεια μου,
σαν ακουμπάς το μάγουλο στα στήθια μου.

Του Θανάση Μαλεζά

Η ζωή

Αφιερωμένο 2

Η ζωή χωρίς την αληθινή φιλία
αδειάζει, απογυμνώνεται.
Έτσι γυμνή σαν βγαίνει στους δρόμους,
από άδειους ανθρώπους αποθεώνεται.

Η ζωή χωρίς το αληθινό χαμόγελο
μοιάζει συννεφιασμένη λίμνη.
Όπως συννεφιασμένα τα πρόσωπα της πόλης,
σκεπάζουν την κακομοιριά της.

Η ζωή χωρίς χάδι…
λυγμός μικρού παιδιού…
…δυναμώνει…
…διαδηλώνει…
…με τον τρόπο του.

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)

Στο cinema

Αφιερωμένο

Όταν το ένστιχτο ακολουθήσεις δυο φορές
και τα αυτιά σου, σφραγίσεις στις σειρήνες
παρέα με τους ήχους της σιωπής, θα θυμηθείς,
πως μεγαλώνοντας, στερεύουν τα ποτάμια.

Όταν το βλέμμα σου αγαπήσει, το όμορφο
και από το πλάνο ό,τι περίσσεψε, αφαιρέσεις,
κρυμμένο μέσα στα όνειρα σου θα με βρεις
και τα καλά σου ρούχα, για μένα θα φορέσεις.

Ίσως για πάντα οι αισθήσεις, μείνουν έτσι, παγωμένες,
σαν μία εικόνα χαλασμένου cinema
μονότονη η εικόνα κι η σιωπή κι ο ήχος μένουν,
μα πιο καλύτερα απ’ τα μαύρα δειλινά.

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)

Ο φίλος

Ο άνθρωπος θέλει τον θεό, σε ανθρώπινο μέγεθος,
όχι για να τον προσβάλει, μα για να τον κάνει φίλο του.
Έτσι, πιο εύκολα τη σημασία της ύπαρξής του νιώθει.
Η μοναδιαία αναγωγή του υπερφυσικού, τόσο σοφή ιδέα!

Θεϊκή ομορφιά, θεϊκή δύναμη και σκέψη,
όπως η φιγούρα που τα πρωινά ακολουθάς.
Τόσο όμορφο να περπατάς μαζί της!

Ανθρωπομορφώνοντας το θεικό,
απομυθοποιείς το άφταστο,
κατανοείς το σύμπαν.

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)

Μοιρολόγι

Στο πηγά- πήγα, καλέ μ’,
στο πηγάδι πήγα βράδυ,
στο πηγάδι πήγα βράδυ
κι είδα κόσμο στο πηγάδι.

Μ’ οδηγά- πήγα, καλέ μ’,
μ’ οδηγάνε στο σκοτάδι,
μ’ οδηγάνε στο σκοτάδι,
το φιλί σου και το χάδι.

Και λυγά- πήγα, καλέ μ’
και λυγάν τα πόδια ομάδι
και λυγάν τα πόδια ομάδι,
που κοιμήθης στο πηγάδι.

Ποιος τρυγά- πήγα, καλέ μ’,
ποιος τρυγά ψυχές στον άδη,
ποιος τρυγά ψυχές στον άδη
κι έχω την ψυχή ρημάδι.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση

Ο ήλιος

Πώς να μην προσέξεις τον ήλιο το πρωί σαν βγαίνει
την φύση καλημερίζει και τους πάντες απλόχερα.
Πώς να μην αγαπήσεις το κελάηδισμα πουλιών
ακόμη κι αν σε πόλης πίνουν νερό τα βρομόνερα.

Γιατί να μην αγαπήσεις την ζωή, όταν φίλους έχεις,
μια καλημέρα να σου πουν, κι αυτό αρκεί…
… και περισσεύει ίσως, γιατί…
..πηγή αγάπης η φιλία, που ποτέ δεν στερεύει,
όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι φίλοι σε περιμένουν υπομονετικά.
και συ το ίδιο κάνεις.

Λένε ότι τα ωραιότερα ποιήματα για την ανατολή,
με συννεφιά γράφτηκαν ή βράδυ.
Κι όμως χρόνια περίμενα αυτόν τον Ήλιο.
Και την ξαστεριά περίμενα και ήρθε.
Λαμπερός σαν εμφανίστηκε, όλους μας ζέστανε ακαριαία.
Φτάνει για όλους…
… και περισσεύει…
απόλαυσέ τον, δωρεάν της φύσης Δώρο.

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)

Της εποχής μου ο Όμηρος

Ποιήματα πολλά δεν θέλω να διαβάζω·
φτάνουν λίγα και αυτά που διάβασα μικρός.
Δεν θέλω να μπερδευτώ, ούτε το φως τους θέλω.

Όταν οι σκέψεις σαν κόμπος γίνουν, θυμώνω
και γράφω…
Οι λέξεις γίνονται βαγόνι, συρμός, άνεμος.

Μου φτάνει ο Όμηρος της εποχής μου.

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)

Καλωσόρισμα από την Ελένη Νικ. Δάλλα

Αγαπητοί μου φίλοι που παρακολουθείτε αυτό το site,

Ένα ζεστό καλωσόρισμα και ιδιαίτερα στους φίλους που έμειναν στην Αθήνα προς το παρόν, ή για χ λόγους δεν θα κάνουν διακοπές.

Πιστέψτε με, η Αθήνα τους ζεστούς μήνες Ιούλιο Αύγουστο δεν είναι και τόσο άσκημη όπως πολλοί θέλουμε να πιστεύουμε. Σε ώρες ξεκούρασης και μικρής απόδρασης σε κοντινές παραλίες, μπορείς να νοιώσεις όμορφα και όχι μόνο. Στη βεράντα του σπιτιού σου με καλούς φίλους να πίνεις το ουζάκι σου και να κουβεντιάζεις, λίγο απ΄όλα πολιτική, μόδα, μέχρι και σπόρ. Εκείνο που έχει σημασία είναι όταν είμαστε κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα ας μην ξεχνάμε κάπου-κάπου να τους λέμε μια τρυφερή λέξη, ένα ζεστό χαμόγελο, μια ανοιχτή αγκαλιά, ένα ευχαριστώ που υπάρχουν στην ζωή μας, και το καλοκαιράκι θα περάσει κι αυτό όπως τόσα άλλα. Κι αν δεν τα καταφέρουμε να κάνουμε διακοπές, θα απολαύσουμε ένα Αυγουστιάτικο φεγγάρι στην Αθήνα μας, που θα μιλήσει στην ψυχή μας.

Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας.

Ελένη Νικ. Δάλλα